Gabriella van Rosmalen

De afgelopen vijf jaar ben ik met een grote boog om alle bioscopen heen gelopen die ik tegenkwam. Niet omdat ik het niet leuk vond om te doen, maar simpelweg omdat ik niet durfde. Opgesloten zitten in een donkere ruimte met harde muziek en ontzettend veel mensen om me heen: het idee alleen maakte me al superangstig. Het is een van de aspecten van mijn angststoornis die het langst is blijven hangen, maar inmiddels ook is verslagen! Ik ben namelijk, samen met mijn kleine mop, voor het eerst in vijf jaar weer naar de bioscoop geweest.

De angststoornis heeft weinig grip meer op mijn leven. Ik ben me er bewust van dat hij niet te genezen of te vergeten is, maar bepalend is hij ook zeker niet. Zodra ik in paniek dreig te raken, heb ik een heleboel handvatten om de boel onder controle te krijgen. Het is, en dat zeg ik met veel trots, dan ook maanden geleden dat ik voor het laastst een echte flinke paniekaanval heb gehad.

Wat nou als iemand gekke plannen heeft?

Naar de bioscoop gaan bleek echter nog een grote uitdaging. Ik verschuilde me steeds achter het feit dat ik met mijn korte spanningsboog niet graag naar films kijk (wat overigens wel echt zo is), maar diep van binnen wist ik ook wel dat ik gewoon niet durfde. Wat nou als er opeens iemand binnen kwam met een groot wapen die hele gekke dingen ging doen? Dan zat ik daar in het donker, volledig gedesoriënteerd en in totale paniek. Ik voelde die angst zo sterk dat ik de hele situatie ook letterlijk voor me zag.

Overigens speelde deze angst al voordat ik de aanslag in Nice meemaakte. Uiteraard heeft die ervaring niet per se bijgedragen aan het plezier terugvinden in bioscoopbezoekjes, maar het is zeker niet de oorzaak van mijn filmfobie.

Het licht aan en het volume zacht

Toen ik zwanger raakte van Mae, begon ik mijn angst voor bioscopen (of donkere ruimtes met harde muziek – het is maar hoe je het noemen wil) als een probleem te zien. Iedere ouder wil een keer met zijn kleine gup naar de film en dan zou ik me daarvan laten weerhouden door een stomme, in principe irreële angst?

Ik speelde al een tijdje met de gedachten om gewoon naar een kinderfilm te gaan, maar hakte toch steeds de knoop niet door. Op een maandagavond was ik het opeens zat. Het weerbericht gaf aan dat het weer de hele week ging regenen en wederom een aantal dagen binnenzitten zag ik niet zitten. Ik opende de Pathé-app, zag dat er een film van Paw Patrol (de grote helden van Mae) draaide en kocht de kaartjes. Het feit dat de app beloofde dat het licht aanbleef en het volume werd aangepast, maakte de beslissing overigens wel wat makkelijker.

Mae genoot dus ik genoot

Zodra Mae doorkreeg wat ik van plan was, hield ze niet meer op over de Paw Patrol film, zo enthousiast was ze. Hier raakte ik ook helemaal vrolijk van en voor ik het wist, zaten we allebei op onze plek. Het besef dat ik hiermee een grote angst had overwonnen, kickte behoorlijk in en ik was op dat moment zo trots op ons! Op mijn kleine wup die voor het eerst in zo'n grote stoel zat en daar geen probleem mee leek te hebben, en op mezelf. Vijf lange jaren mezelf gek gemaakt en dan toch alle moed weer verzamelen om te gaan.

Overigens deden die f*ckers toch het licht uit en zat ik alsnog in het donker. Dat maakte het feestje echter niet minder leuk. Man, wat hebben we genoten!