Ik weet alles nog. Van het moment dat ik naar links keek en de vrachtwagen aan zag komen, totdat we moesten wegrennen omdat het schieten begon. Alleen het gegil van de slachtoffers en de seconden dat we de weg over moesten steken en daarbij over de lijken heen stapten, heb ik niet opgeslagen. Vandaag, 14 juli, is het 2 jaar geleden dat ik de aanslag in Nice overleefde.
In de weken na Quatorze Juillet werd ik geleefd. Het was alsof ik in een soort bubbel zat die gevuld was met ontkenning. Ik had geen dode mensen zien liggen en ik had niet recht in de ogen van mijn grootste angst gekeken. Toen de adrenaline na ruim 6 weken mijn lichaam had verlaten, kwam het besef. Dat wat Wim en ik hadden meegemaakt, veranderde mijn leven voorgoed.
Nooit meer..
De verschrikkelijke ervaring zorgt voor een aaneenschakeling van ‘nooit meer’s’. Nooit meer kan ik op m’n gemakje op een terras zitten zonder angst te voelen. Nooit meer kan ik een evenement bezoeken zonder bang te zijn om weer een aanslag mee te maken. Nooit meer kan ik een metro pakken en niet vrezen voor iedere reiziger met een rugzak.
Maar weet je wat ik het allerergste vind? Nooit meer krijg ik mijn onbezorgde wittebroodsweken terug. Nooit meer zal ik met een prachtig en vlekkeloos gevoel terugkijken op mijn bruiloft. Maar 6 dagen hebben Wim en ik gelukzalig mogen genieten. Daarna was er alleen nog maar angst en verdriet wanneer we aan onze mooie dag en huwelijksreis dachten, en nu associeer ik mijn bruiloft voornamelijk nog met vermoorde mensen. 
Boos
Ik ben daar de laatste tijd heel erg boos over, ook al weet ik dat dat een zinloze emotie is. Niemand gaat mij mijn wittebroodsweken nog teruggeven. Die zijn voor altijd weg, evenals een fijne herinnering aan onze bruiloft. Ik weet niet eens op wie ik boos ben, aangezien de dader allang niet meer leeft. Maar toch brandt er een vuurtje in mij dat door kleine dingen wordt aangewakkerd.
Vlak voordat we op onze tweejarige trouwdag naar bed gingen, jankte ik de ogen uit mijn kop. Het besef dat het ‘mooie’ gedeelte van onze herinneringen er opzat en we nu weer moesten toeleven naar 14 juli vond ik zo intens verschrikkelijk.
Sterker dan ooit
Ik probeer de boosheid en het verdriet naast me neer te leggen en te denken aan de mooie dingen die het ons heeft gebracht. Zo is onze relatie echt een stuk sterker geworden en daar ben ik onwijs trots op. Niet veel huwelijken overleven een klap met zo’n grote impact en Wim en ik hebben het gered. Ook ikzelf sta nog steeds overeind. 2 jaar geleden dacht ik nooit meer gelukkig te kunnen zijn en nu ga ik met veel plezier naar mijn werk, schrijf ik enthousiast over hoe mooi het leven is en geniet ik letterlijk iedere seconde van mijn gezin.
Vechter
De afgelopen tijd hebben me geleerd dat ik een vechter ben en niet opgeef. Als je dit voor 14 juli 2016 tegen me had gezegd, had ik je uitgelachen. Ik, de vrouw met een ruggengraat als een spaghettisliert? Maar nu weet ik dat ik niet zomaar breek en dat als ik de bodem van de put heb bereikt, ik sterk genoeg ben om daar weer uit te komen.
Ik ben een vechter en daar stop ik niet mee. Ik geef niet op, maar ik werk juist nog harder om er helemaal bovenop te komen.
Geef een reactie