Gabriella van Rosmalen

Mensen zijn sociale wezens. Iedere feestdag klitten we massaal aan elkaar en wanneer je op zondag een Ikea bezoekt, heb je het idee dat de mens niets liever heeft dan in zijn vrije tijd omgeven worden door een miljoen anderen. Maar iemand aanspreken die iets verdrietigs heeft meegemaakt, gaat ons te ver. Liever negeren we diegene dan, want stel je voor dat hij anders zegt dat het niet zo goed gaat. Wat moeten we dan!? 

Als iemand uit het niets over Nice begint, moet ik vaak even slikken. Niet dat ik het erg vind om erover te praten, integendeel juist, maar het kan best rauw op je dak vallen. Ik vind het echter nog duizend keer zo pijnlijk wanneer het genegeerd wordt. Dat geeft mij het gevoel dat mensen het vergeten zijn of gewoon niet belangrijk vinden. En dat terwijl het zo'n groot deel van ons leven is.

Emotioneel

Laatst was ik op een feestje waar ik iemand tegenkwam waarvan ik wist dat zij iets verschrikkelijks had meegemaakt. Ik zat in tweestrijd want het was er best druk en ik wist niet of die mevrouw erop zat te wachten. Maar in gedachten hoorde ik Wim weer zeggen dat hij het zo erg vond dat vlak na het overlijden van zijn vader bijna niemand daarover durfde te praten. Dus ik ben naast haar gaan zitten en heb gevraagd hoe het ging. Ook heb ik direct gezegd dat als ze het er niet over wilde hebben, dat dat natuurlijk ook niet hoefde. Ze gaf echter aan dat ze het fijn vond om erover te praten. Alhoewel ik me heel rot voelde toen ze tijdens het gesprek emotioneel werd, hoop ik toch dat ik haar het gevoel heb kunnen geven dat er aan haar gedacht werd.

Zeg ik niets geks?

Ik denk dat veel mensen het niet durven, omdat ze bang zijn iets geks te zeggen. Iemand vroeg 2 dagen na de aanslag aan mij of ik het al een plekje gegeven had. Het enige dat ik op dat moment kon denken: natuurlijk niet, lul! Wat denk je zelf?!

Achteraf waardeer ik het echter enorm dat hij ernaar vroeg. Weliswaar zei hij (in mijn ogen) niet het juiste, maar hij negeerde het ook niet. Want dat blijft nog steeds vele malen erger dan het tonen van empathie, ook al komt het rot je strot uit.

Vind jij het fijn als mensen je over iets heftigs aanspreken? En doe je dat zelf vaak?