Gabriella van Rosmalen

Toen Mae in haar eerste levensjaar heel slecht sliep, zei mijn zwager het al: “Je moet haar gewoon laten huilen.” Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen met als gevolg dat we nachtenlang naast d'r bedje zaten. Totdat we zo moe waren en het gewoon probeerden. Het resultaat? Na een minuutje of wat viel ze vanzelf in slaap.

Ik denk dat laten huilen naast het geven van borstvoeding en het vaccineren een van de meest gevoelige onderwerpen van het ouderschap is. Het kost me dan ook flink wat moed om deze blog te schrijven, omdat ik weet dat heel wat moeders en vaders me nu onmenselijk vinden. Maar laten huilen is het enige dat werkt bij Mae.

Even brullen en dan naar bed

Het gebeurt misschien 1 of 2 keer per week dat Mae zonder huilen naar bed gaat. Hoe moe ze ook is, zodra ze merkt dat haar ledikantje dichterbij komt, begint ze te brullen. Ze krijgt dan een dikke knuffel, een kus op haar bol, we wensen haar welterusten en zetten de muziekdoos aan. Vervolgens verlaten we de kamer en vaak is ze al stil zodra onze voet de onderste trede van de trap heeft geraakt. Maar toch, we laten haar dus vrijwel altijd huilend ‘achter' in haar bedje. 

Misschien heb ik een ongelooflijk eigenwijze dochter die niet toe wilt geven dat ze moe is en daardoor altijd ‘vecht' als ze naar bed moet of misschien hoort het huilen wel gewoon bij haar verwerkingsproces. Het feit blijft dat als wij ernaast gaan zitten zodat ze niet huilt, Mae geen oog dicht doet. 

Sprongetje 10

Sinds dat onze Erwt in sprongetje 10 zit, is het ‘s nachts laten huilen ook weer actueel. Na 2 nachten uren naast haar te hebben gezeten, kregen we van een mama-ervaringsdeskundige de tip om haar maar gewoon te laten huilen.

Dezelfde nacht probeerden we het uit. Toen ze begon met babbelen (om 01.00 uur; een prachtig tijdstip voor een tête-a-tête natuurlijk) zijn we gaan kijken, heeft ze van mij een dikke knuffel en een kroel gehad en daarna ging ze weer haar bedje in. Mevrouw kon zich daar niet in vinden en zette het op een brullen. Alhoewel mijn hart daar echt van in duizend stukjes brak, heb ik haar even gelaten. Na 10 minuten zijn we gaan kijken, hebben we haar gerustgesteld en daarna vertrokken we weer. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk sliep ze veel eerder dan wanneer we naast haar bedje zaten.

Je kindje laten huilen

Persoonlijk denk ik dat niet ieder kindje baat heeft bij deze theorie. Mae is echt een taaie en een flinke rouwdouwer. Inmiddels is ze ook ‘oud genoeg' om ons te vertellen waar ze last van heeft en daardoor durf ik het laten huilen ook beter aan. We zijn er ook pas mee begonnen toen Mae al bijna een jaar was.

Eerlijk gezegd heeft ze het af en toe gewoon nodig om in haar sop gaar te koken. Het is een driftkikkertje en als ik niet oppas, heb ik straks een prinses in huis in plaats van een dochter. Natuurlijk ga ik direct naar haar toe als ik hoor dat ze bang is of echt over haar toeren, daar bestaat geen twijfel over. Maar het laten huilen is inmiddels wel iets wat ik toepas als het noodzakelijk is en iets dat ook erg goed helpt bij Mae.

Laat jij je kindje weleens huilen of past dat niet bij je? Ik ben benieuwd!