Gabriella van Rosmalen

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: de magische grens gepasseerd. 

Lief Erwtje,

Eindelijk, je zit 24 weken in mijn buik! Ik keek enorm uit naar deze dag. Op een of andere gekke manier heb ik namelijk het idee dat je nu meer baby bent. Stel dat er na deze 24 weken iets met je gebeurt, dan zijn er ook nog kansen voor je buiten mijn warme buik. Niet dat ik nu al op je geboorte zit te wachten, maar het is fijn te weten dat er mogelijkheden zijn, mocht je toch te vroeg komen.

Ja, je moeder is soms wat betreft positieve gedachten echt het zonnetje in huis, hoor!

De dokter was iets minder onder de indruk van je behaalde prestatie. Sterker nog, hij zat een beetje op je te mopperen. Je had namelijk de hik tijdens de wekelijkse echo, waardoor hij je hartslag niet goed kon meten. Uit frustratie peurde hij steeds harder met dat echo-ding in mijn buik, net alsof daardoor jouw hik zou stoppen. Ik heb je toen zachtjes toegefluisterd dat die man het eerste was wat je zou zien als je geboren werd, en de hik was van schrik spontaan over.

Over 14 weken mag ik jou gewoon al in mijn armen houden, hoe bizar is dat eigenlijk?! Je papa heeft de zolder bijna af, zodat de grote verhuizing kan beginnen. Rond maart hopen we jouw kamertje af te hebben en dan is het alleen nog een kwestie van wachten en liefde verzamelen.

Arme Erwt, je wordt straks helemaal plat geknuffeld!