Gabriella van Rosmalen

Over een paar dagen wordt mijn kleine, dappere, lieve en mooie gup alweer 1 jaar oud. Ik had van tevoren nooit kunnen denken dat deze bijzondere mijlpaal zoveel verschillende emoties met zich mee zou brengen. Ik ben blij omdat het weer een stapje vooruit is, maar ik ben ook verdrietig omdat Mae definitief geen baby meer is. Afgelopen jaar was met recht het mooiste en meest bijzondere jaar van mijn leven. 

Ik weet alles nog van mijn bevalling. Volgens de officiële lezing heeft hij 3 dagen geduurd, aangezien ik op 9 mei al werd ingeleid. Voor mijn gevoel begon het feestje echter pas toen ik naar de verloskamer mocht en ze daar mijn vliezen braken. Het infuus ging open en ik kwam direct in een weeënstorm terecht. 4 uur puffen, blazen, zuchten en een awkward praatje met de gynaecoloog later lag er een klein bundeltje liefde in mijn armen.

Kleine dictator

Maar dan begint het feest pas echt. Als je zwanger bent denk je dat het na de bevalling allemaal makkelijker wordt, maar niets is minder waar. Oké, je ziet je eigen tenen weer en je mag weer los op de filet american en biefstuk, alleen daar heb je helemaal geen tijd voor. Je complete dag wordt bepaald door dat kleine mensje dat jij op de wereld hebt gezet.

De eerste week met Mae was dan ook behoorlijk hectisch. Ze viel af en kwam weer bij. We scheurden naar het ziekenhuis omdat ze met spoed onder de blauwe lamp moest en we mochten met een blij gevoel weer naar huis. De hormonen gierden door mijn lichaam en het mislukken van de borstvoeding drukte ook behoorlijk zwaar op mijn positieve houding.

Zo mooi is ontwikkeling

Langzaamaan vonden we echter een ritme. Mae werd ook heel gelukkig van flesvoeding, begon stukje bij beetje te groeien en leerde allemaal nieuwe dingen. Ze rolde van haar buik naar haar rug, deed haar hoofdje omging, lachte naar haar omgeving en ontdekte dat ze ook kon babbelen.

Als mama ontwikkelde ik met haar mee. Het heeft echt wel even geduurd voordat ik echt besefte dat ik haar moeder was, maar hoe meer Mae kon, hoe meer ik groeide in mijn rol. We hadden samen voor de eerste keer pijn (letterlijk en figuurlijk: toen we samen van de trap vielen), lachten voor het eerst met z'n tweeën om iets dat grappig was en bouwden uren achter elkaar met blokken torens. 

Uit elkaar ploffen van geluk

Inmiddels wandelt mijn kleine gup het hele huis door en is ze allang geen baby meer. Ze eet met een vorkje, stapt er vrolijk op los, laat duidelijk merken wat ze ergens van vindt en weet zelfs hoe ze zachtjes met Toeter om moet gaan. Het gebeurt zo vaak dat ik naar haar kijk en bijna uit elkaar plof van geluk. Vorig jaar lag ze hulpeloos in mijn armen en nu schuift ze gewoon met de salontafel door de kamer als ze iets uit haar speelkast wil pakken.

Nou heb ik al geen stoer imago en door de volgende uitspraak verpest ik het sowieso voorgoed, maar het is echt waar: moeder worden is het allerbeste wat me ooit is overkomen.