Het inleiden was achter de rug, de bevalling hadden we doorstaan en nu werd het tijd om de schade op te nemen. Kwam het ‘daar' ooit nog goed en hoe ging het met onze kleine Erwt?
Nadat Mae op mijn borst werd gelegd, gingen de dokters down under direct weer aan de slag. De moederkoek moest er nog uit en de boel werd zorgvuldig geïnspecteerd. Gelukkig was het eerste zo gebeurd. Ik heb niet eens echt mee gekregen dat mijn lichaam afscheid nam van haar tijdelijke bewoonster. 
De dokter vroeg nog wel wat we ermee wilden doen. Ik wierp een verwarde blik op de arts, keek moeilijk naar Wim en vroeg toen wat ze precies bedoelde. “Nou, er zijn heel wat mensen die hem tegenwoordig mee naar huis nemen”
Gooit u hem maar weg, dokter. Ik denk dat we zonder placenta ook prima verder kunnen.
“Het zijn er wel heel veel”
De inspectie van mijn eens zo intact zijnde vrouwelijkheid duurde wat langer. Omdat de hartslag van Mae tijdens de laatste fase flink naar beneden ging, is ze met wat hulp ter wereld gekomen. Het gevolg hiervan was dat er dingen met een schaar zijn gedaan waar ik liever niet meer over nadenk. Toen ik voor de grap tegen de co-assistent zei dat het hopelijk geen 30 hechtingen waren, keek ze me bloedserieus aan en antwoordde: “Nou, het zijn er wel heel erg veel.” Daarna mompelde de arts assistent nog iets in de trant van: “Deze huidflap had eigenlijk aan deze huidflap vast moeten zitten.” En toen wist ik zeker dat ik vanaf die dag voor altijd op een zwemband moest zitten.
Gelukkig bleek het achteraf heel erg mee te vallen en heb ik nu vrijwel nergens meer last van. Ik hoop wel dat beide artsen nog een masterclass in sociale vaardigheden krijgen.
Op weg naar huis
Nadat Mae uitgebreid was onderzocht door een kinderarts, er voor de zekerheid nog een hartfilmpje werd gemaakt en alle opa's en oma's plus een tante, haar hadden bewonderd, werd het tijd om naar huis te gaan. De kleine spruit werd in haar berenpakje gehesen en ik werd in een rolstoel gepland. Weet je dat die dingen enorm tragisch zitten als je 3 uur daarvoor een kind op de wereld heb gezet?
Eenmaal thuis wisten we ons geen raad met Mae. Moest ze eten? Bewoog ze nog? En hoe verschoonden we zo'n enorm klein hummeltje eigenlijk? Man, wat hebben we de afgelopen twee weken een hoop (grappige) blunders gemaakt, zeg. Genoeg om nog een hele blog mee te vullen!
Geef een reactie