Gabriella van Rosmalen

Het is zo makkelijk, iets ontwijken waar je bang voor bent. Zo ben ik bijvoorbeeld al jarenlang niet naar de bioscoop geweest. Nu mis ik dat absoluut niet, aangezien mijn spanningsboog niet verder opgerekt kan worden dan een minuut of 30, maar er zijn ook dingen waarvan het wel spijtig is dat ik ze niet kan doen. Wat doe jij? Ga jij je (grootste) angst uit de weg of juist niet? 

Een van mijn angsten is hier uitspreken dat ik een angststoornis heb. Ik heb vorig jaar een hele reeks over mijn piekerproblemen geschreven, zonder ook maar 1 keer te benoemen dat ik bij een psycholoog liep. Ik was bang dat mensen me zouden veroordelen, potentiële opdrachten zou mislopen omdat ik iets ‘mankeerde'. Maar weet je wat het is? Mensen veroordelen me toch wel. Of het nu is omdat er in mijn hoofd af en toe iets niet goed gaat, ik als ‘fitgirl' ook gewoon weleens wat lekkers eet of omdat ik juist teveel sport. Het maakt niet uit wat ik doe, ik krijg toch wel een mening naar mijn hoofd geslingerd.

Gebroken koppie

Ik heb dus besloten die angst niet meer uit de weg te gaan, zie namelijk maar de eerste zin van de vorige alinea. Ik heb het opgeschreven, BAM! En waarom zou ik het ook niet doen? Verschrikkelijk veel mensen van mijn generatie kampen met psychische problemen. Ik hoop dat zij er nu ook voor uit durven komen, aangezien het absoluut niet iets is waarvoor je je hoeft te schamen. Als jij je been breekt, vertel je dat toch ook aan degenen die het willen weten, waarom dan niet bij een ‘gebroken' koppie? Ik heb mijn (gewone – los van de ‘aanslag gerelateerde') angsten tegenwoordig heel goed onder controle en daar ben ik trots op, daar haal ik kracht uit. Zo kan het dus ook.

Onder ogen komen

En als ik dit kan, kan ik ook mijn andere angsten aan, maar daarvoor moet ik ze wel eerst onder ogen komen. Het zal je niet verbazen dat veel van mijn angsten gerelateerd zijn aan de terroristische aanslag die ik in Nice heb meegemaakt. Zo stap ik nog steeds minimaal 1 keer per maand vol paniek de metro uit terwijl ik nog niet bij mijn halte ben. Dit komt vaak doordat ik iemand zie die ik niet vertrouw of dat iemand een te grote rugzak bij zich heeft bijvoorbeeld.

Ook durf ik niet meer in grote mensenmassa's te komen. Ik ben dan het overzicht kwijt, kan de drukte om me heen niet verwerken en ontvang teveel signalen die in 1 keer op me afkomen. Je zou kunnen zeggen dat dit logisch is, aangezien de laatste keer in een grote mensenmassa voor mij niet zo waanzinnig afliep, maar aan de andere kant ontzeg ik mezelf heel erg veel. Ik durf niet meer naar grote feesten en festivals, als geliefden van mij die wel bezoeken kom ik zonder medicijnen bijna de dag niet door en ik krijg nu al koude rillingen van de gedachte dat Mae ooit naar de film wil.

Grab them by the…. lurven

En nu ik het opschrijf, besef ik opeens hoe ontiegelijk zonde dat eigenlijk is. Ik heb maar 1 leven, dat tot nu toe ontzettend mooi is, en ik moet daar alles uithalen wat er in zit. Natuurlijk lukt me dat niet in 1 keer en zal ik nog heel vaak bang zijn. Die angststoornis had ik al voor Nice en zo'n aanslag is daar niet bevorderlijk voor kan ik je zeggen.

Maar wat ik wel kan proberen, is babysteps maken! Net zoals Mae heel vaak proberen, oefenen, vallen en dan toch weer opstaan. De eerste stap is gezet: met Koningsnacht ga ik naar de Nacht van Oranje! Het eerste feest in 2 jaar waar ik dan heen ga. I grab them (angsten) by the lurven!

Vind jij het lastig om je angsten onder ogen te komen? Ga jij ze liever uit de weg of ben je een aanpakker?