Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze maand: woelige weken en je eerste woordje. 

Lief Erwtje,

Woelig, ik denk dat we je zesde maand zo het beste kunnen omschrijven. Je bent veel verkouden en zelfs even echt ziek geweest. Wat heb je een hoop gehoest. Zo erg zelfs dat de dokter bang was voor kinkhoest en er een antibioticakuur tegenaan gooide. Deze lijkt effect te hebben gehad, want inmiddels ga je niet meer als zeehond door het leven en lach je weer het grootste gedeelte van de dag.

En nacht. Want slapen doe je nog steeds weinig. De wallen van je papa en mama hangen inmiddels op hun knieën, maar ik vergeet dat snel weer als ik naar je lieve, bolle wangetjes kijk en die vrolijke pretoogjes zie stralen. Je bent een blij eitje, net zoals je broer Toeter!

De afgelopen maand heb je weer flinke sprongen gemaakt. Zo is je eerste tandje tevoorschijn gekomen. Nu weet ik wel dat ik als moeder niet geheel objectief ben, maar ik vind je verdomd schattig als je lacht en dat ene tandje piept er bovenuit. Ook brabbel je de oren van m'n hoofd en heel af en toe zit daar een bestaand woordje tussen. Je hebt bijvoorbeeld al 2 keer papa gezegd, maar ik weiger dat te erkennen als je eerste echte gesproken woord. Ik verwacht natuurlijk nog steeds van je dat dat gewoon mama is, alhoewel ik quinoa, suikervrij of koolhydraat ook wel erg leuk zou vinden.

Ik blijf het gek vinden dat ik nog maar 6 maanden geleden zo ongelooflijk hard mijn best lag te doen en dat ik nu een bijna kruipende baby in mijn armen heb. Wat groei je snel en wat ben je leuk! Ik ben zo benieuwd wat je volgende maand allemaal weer voor nieuws hebt geleerd.