Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze week: de eerste vier bijzondere weken. 

Lief Erwtje,

Je bent alweer een maand onze allerliefste en -prachtigste dochter. De tijd gaat zo snel dat ik het amper besef, weet je dat? En misschien heeft dat ook wel een beetje met het slaapgebrek te maken, maar dat maakt niet uit.

Wat wel uitmaakt, is dat ik door jou opeens een mama ben geworden. Je weet wel, zo'n echte, met een knotje in d'r haar (want zo lekker makkelijk en tegenwoordig ook best hip), spuugvlekken op d'r shirt (jij kleine lama) en natte ogen zodra ze een lief liedje hoort. Jij maakt mij namelijk zo emotioneel als de gemiddelde bankzitter bij Robert ten Brink. Het nieuwe liedje van Nick & Simon zorgde er bijna voor dat ik de kraammatrassen weer aan moest rukken, alleen om de tranen op te vangen.

Een maand lang knuffel ik je al helemaal plat. Gelukkig groei je ondanks al dit moederlijke geweld nog steeds als kool. Sterker nog, na een flinke dip de eerst week, ben je de afgelopen drie weken juist heel erg gegroeid. Inmiddels heb je maatje 44 ruim achter je gelaten en begint maat 50 eindelijk goed te zitten. Nog even en je past in je vreselijk coole alpaca legging.

Ik ben zo benieuwd hoe je in de volgende maand groeit! Kan je dan al een beetje dingen volgen met je ogen en herken je ons al?