Mijn wallen hangen inmiddels tot mijn knieën, m’n lenzen knipper ik er door de droge ogen vaak voor het middaguur al uit en ik vergeet meer dingen dan dat ik ooit door mijn zwangerschapsdementie heb gedaan. Oh, en had ik al gezegd dat ik moe was?
Laat ik voorop stellen dat ik absoluut niet klaag. Mae is echt een hele makkelijke baby. Ze huilt amper (alleen als ze in het badje moet, maar dan is ze zo boos dat ze een dinosaurus met haar blote handen zou kunnen vermoorden) en is met een flinke kroel vaak al tevreden.
Maar die onderbrekingen ‘s nachts.. Man, die gaan niet in je kouwe kleren zitten.
Het is net haar moeder 
Mae is van de klok. Wat dat betreft lijkt ze als twee druppels water op mij. Je kan letterlijk de klok erop gelijk zetten, want stipt iedere drie uur doet ze haar mondje open, zodat er melk in gegoten kan worden. Heel soms wil ze nog weleens geduldig zijn en wachten tot de 3,5 uur voorbij is, maar die momenten zijn zeldzaam.
Nu is dat overdag helemaal niet erg, maar ‘s nachts doet dat soms best zeer. Mevrouw wilt meestal middenin de nacht (zo rond een uur of 3) gevoed worden en dan na 3 uur nog eens. Inmiddels hebben we de hoeveelheid melk al iets verhoogd en daar is Mae uitermate content mee, maar er langer van slapen doet ze helaas niet. Spekjes krijgt ze er dan wel weer van.
Automatische piloot
Omdat Wim weer aan het werk is, zijn de nachten voor hem nog een stuk zwaarder. Inmiddels is hij zo getraind dat hij alles op de automatische piloot doet. In het begin kolfde ik nog 2 á 3 keer ‘s nachts, maar dat is inmiddels teruggebracht naar 1 keer. Hierdoor kan ik het tweede flesje doen en ligt manlief al snel weer op een oor.
Mae krijgt van mij alle tijd van de wereld, maar stiekem kijk ik wel uit naar de nacht dat ik voor het eerst weer meer dan 2,5 uur achter elkaar slaap. Tot die tijd is het gewoon #teamnosleep en geniet ik maar van de nachtelijke knuffels die ik nu krijg.
Geef een reactie