Gabriella van Rosmalen

Gisteravond zat Claudia bij Humberto Tan aan tafel. Zij vertelde dat haar 16-jarige dochter Emma het leven niet meer ziet zitten en dat ze dringend hulp nodig heeft. Dat zit er echter op dit moment niet in, omdat de wachtlijsten in de GGZ zo verschrikkelijk lang zijn. Ook wij hadden na Nice hulp nodig, maar stonden met lege handen. 

Emma ziet het leven als een last. Ze heeft al meerdere pogingen gedaan om eruit te stappen, maar dat is (nog) niet gelukt. Het is niet dat ze dood wil, ze wil alleen niet meer leven. Er is één (!) instelling in Nederland waar ze terecht kan, maar daar staat ze op een wachtlijst. Gek hè, een meisje dat dood wil op een wachtlijst zetten?

Te zwaar of juist te licht bevonden

Toen mijn man en ik vorig jaar juli de aanslag in Nice meemaakten, kregen we vrijwel direct steun van Slachtofferhulp. Dit moesten we echter wel zelf regelen, ondanks dat we ons hadden gemeld bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Het verbaast me nog steeds zo dat een commerciële organisatie als de ANWB (waar wij op dat moment niet eens lid van waren, maar die ik in paniek had gebeld omdat zij een noodnummer hadden) ons wel nazorg verleende, en dat we van de overheid nooit meer iets hebben gehoord.

Na een aantal sessies kwamen we erachter dat Slachtofferhulp een stap in de goede richting was, maar dat we meer hulp nodig hadden. Dat bleek een onmogelijke opgave. De ‘normale' psychologen wilden ons niet helpen omdat ze de problematiek te groot vonden. Voor de gespecialiseerde instellingen werden we juist weer te licht bevonden. We hadden immers geen voortraject bij een eerstelijns psycholoog gehad, dus hoe erg kon onze geestelijke pijn zijn?

20 weken wachten

Na een tijdje konden we eindelijk bij een instelling voor oorlogsslachtoffers terecht. Dit ging niet van harte, maar nadat ik huilend aan de telefoon zei dat het echt niet langer ging, maakten ze voor ons een uitzondering. Dit was overigens wel na 6 weken wachten aangezien ze onze aanmeldformulieren waren kwijtgeraakt.

We mochten op kennismakingsgesprek komen, maar er was wel een ‘klein' probleempje. We waren pas na 20 weken aan de beurt. Volgens de secretaresse hadden we echter nog geluk, aangezien we als spoed waren aangemeld en dus voorrang kregen.

Ideetje voor het nieuwe kabinet?

Omdat we rond die tijd ook ontdekten dat ik zwanger was, zijn we het traject niet ingegaan. Hoeveel zin heeft het om 20 weken op een wachtlijst te staan, als je niet weet hoe het tegen die tijd met je gaat?

De komst van Mae zorgden voor een nieuw lichtpunt in ons leven waardoor wij geen zware therapie meer nodig hadden. Maar hoeveel mensen zijn er die net zoals Emma, helemaal geen 20 weken kunnen wachten? Die daardoor een enorm rigoureuze beslissing nemen die wellicht niet noodzakelijk was geweest?

Misschien toch een ideetje voor het nieuwe kabinet om daar eens naar te kijken.