Gabriella van Rosmalen

Ik heb nog nooit zo'n bewogen jaar gehad als 2016. Het begon kabbelend, maar als snel veranderde het beekje in een woeste rivier. Hoogte- en dieptepunten volgden elkaar op alsof het niets was. 

Dingen waarvan ik dacht dat ze stevig waren, zoals mijn gevoel voor veiligheid, werden als een kaartenhuis omver geblazen. Andere gevoelens bleven daarentegen weer als een waar flatgebouw overeind staan en werden zelfs veel sterker.

Ja, ik wil!

Op 8 juli 2016 was het zover! Na maaaaaanden van voorbereidingen traden Wim en ik eindelijk in het huwelijk. De dag was werkelijk perfect. Ik heb mijn man nog nooit zo knap gezien en vond dat ik er zelf ook best mocht wezen. De jurk zat als gegoten, mijn haar was prachtig en mijn make-up flawless. Iedereen was vrolijk, het eten smaakte voortreffelijk, de muziek was fout en de cadeaus overweldigend. Ik kan serieus geen enkel punt opnoemen wat ik anders zou willen. Zelfs de strippende gasten in de photobooth had ik voor geen goud willen missen!

Nice

En na het huwelijk kwam de huwelijksreis. Een tijdje terug schreef ik een verhaal over Nice. Het zou mijn laatste terugblik worden op deze rampzalige gebeurtenis, maar publiceren kan ik het niet. Hoe open ik ook ben op mijn blog (anders schrijf je niet dat je boobies zo groot worden als meloenen), ik denk niet dat het geschikt is om het verhaal daadwerkelijk online te gooien. Niet alleen om mezelf te beschermen, maar ook om mijn geliefden niet nogmaals door die ellende heen te sleuren. Enkele alinea's deel ik echter graag met jullie, omdat het toch zo'n groot deel van 2016 is geweest:

Op het strand, vlak voor de aanslag.

Dan zien we vanaf links een grote, witte vrachtwagen al slingerend dichterbij komt. Als hij ons passeert, valt de muziek stil en liggen er mensen op de grond. Op enkele meters van waar wij staan, begint het schieten. Alhoewel ik nog nooit geweervuur in het echt heb gehoord, weet ik meteen dat het foute boel is. Toch wil ik naar de truck toe lopen. Om te helpen, om te kijken, waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet. Wim trekt me de andere kant op en we rennen weg.

en

De weken verstrijken, maar de paniek, de angst en het onbegrip blijft. Ik vraag mezelf ontelbare keren af waarom ik nog mag leven. We gaan allebei weer aan het werk, maar het lukt bijna niet. Wim stapt regelmatig uit de metro omdat hij het niet meer trekt. Naar de stad gaan we maanden niet en alle andere drukke plekken vermijden we ook.

Het gekke is dat de vreselijke beelden wel een plekje krijgen. Hoe achterlijk het ook klinkt, maar het beeld van een slachtoffer met een kapotte schedel op een stoeprand went vanzelf, hoe lang het ook op je netvlies blijft staan. Het is de allesoverheersende angst die ervoor zorgt dat onze wereld stopt met draaien. Probeer maar eens te genieten van mooie dingen als de paniek als vergif door je aderen stroomt.

Onze lieve, kleine, knappe ‘Erret'

Tijdens onze vakantie in Italië voelde ik me een beetje gek. Ik werd maar niet ongesteld terwijl mijn buik wel zeurde en zeer deed. Ik opperde voorzichtig nog dat ik misschien zwanger was, maar volgens Wim was dat absoluut niet mogelijk. Statistieken dit, Appje zus, zaadcelletjes zo, nee hoor, die zwangerschap zat er echt nog niet in.

Totdat er na de vakantie 2 streepjes op de test verschenen. En op de tweede en de derde test ook. Ondanks alle ellende en verdriet, bleek ik gewoon zwanger! Uit de puinhopen die een gek met een vrachtwagen heeft veroorzaakt, is een heel mooi, klein wondertje voortgekomen.

Inmiddels ben ik 19 weken zwanger, is er een heel klein buikje zichtbaar (maar dat zou ook gewoon zomaar het kerstdiner nog kunnen zijn) en ben ik nog maar 4 maanden verwijderd van een klein Erwtje in mijn armen.

Hoogte- en dieptepunten

Als ik eerlijk ben, weet ik niet of ik 2016 een goed of slecht jaar vind. Mijn hoogtepunten zijn nog nooit zo hoog geweest, maar ik ben ook nog nooit zo hard gevallen. Nog dagelijks word ik geconfronteerd met Nice en het heeft ook zeker invloed op het ‘genieten' tijdens de zwangerschap.

Maar laat ik dit jaar gewoon positief afsluiten en alleen maar kijken naar de mooie dingen! Ik ben getrouwd en zwanger, heb bergen lieve mensen om me heen en ook nog eens de knapste hond op aarde. Wat wil je dan nog meer?