Gabriella van Rosmalen

Tijdens mijn zwangerschap heb ik iedere week een dagboek bijgehouden. Inmiddels is de kleine Mae geboren en heb ik besloten om maandelijks een verslag te schrijven. Hoe doet ze het, groeit ze hard en hoe ervaren manlief en ik het ouderschap? Deze maand: terug naar het kinderdagverblijf.

Lief Erwtje,

Je gaat alweer een paar weken naar het kinderdagverblijf. Door de corona-maatregelen mocht je natuurlijk niet en ik heb geen enkel moment het idee gehad dat jij het miste. Je was supervrolijk, vermaakte je altijd wel met papa of mama en keek boos als de juffrouw belde om te vragen hoe het met je ging. Ik hield dan ook mijn hart vast toen je weer hele dagen ‘bij de kindjes' moest spelen.

Uiteraard was het weer paniek om niets, want je hebt het zo ontzettend naar je zin! Sinds het einde van de lockdown zit je in een groep met oudere kindjes en iedere keer als je thuiskomt, vertel je dat je nieuwe vriendinnetjes hebt gemaakt. Op alle foto's sta je lachend en je opmerkingen worden steeds bijdehanter.

Dat laatste vindt mama niet altijd even grappig. Er zitten namelijk hele leuke tussen, zoals over je eigen tekening ‘helemaal mooi dit!' zeggen, maar je gooit er ook regelmatig een ondeugende uit. Zo kreeg papa laatst op een doodnormale vraag “dat dacht ik even niet” als antwoord. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar toch wat minder geduld mee heeft dan je vader.

Overigens sta ik niet alleen versteld van je enthousiasme over het kinderdagverblijf, maar ook over hoe blij je bent met je broertje. Je knuffelt hem plat, gaat rustig zelf spelen als ik hem voed en wast vol overgave zijn voetjes als hij in bad moet. Je bent nog geen enkele keer boos geweest omdat je even moest wachten of omdat hij huilde. Het enige wat ik wel frappant vind, is dat jij steevast moet plassen als mama net haar melkfabriek open en bloot gooit.

Lief moppie van me, ik ben apetrots op je.

Hele dikke knuffel,

Mama