Gabriella van Rosmalen

Op het moment van schrijven sta ik ontzettend ongelukkig over het aanrecht gebogen. Maggie heeft krampjes en wil eigenlijk alleen gedragen worden. Dus de dame hangt prinsheerlijk in de draagdoek terwijl ik mijn onderste drie ruggenwervels langzaam in tweeën voel splijten. Maar heel veel langer wachten met mijn bevallingsverhaal kan ook niet, want Maggie is al bijna zes weken oud!

Vooraf stond vast dat ik sowieso weer in het ziekenhuis zou bevallen. Vanwege de antistoffen in mijn bloed sta ik tijdens een zwangerschap onder controle van een gynaecoloog. Het grote verschil met deze zwangerschap en de vorige twee, was dat ik dit keer de bevalling mocht afwachten. Bij Mae was het protocol dat ik met 37,5 week werd ingeleid en bij Lewis mocht ik niet langer dan 40 weken doorlopen. Nu mocht mijn lichaam zelf aangeven wanneer het er klaar voor was. Dat heb ik geweten, want Maggie trok zich niets aan van de uitgerekende datum. Ze bleef vijf dagen langer zitten.

Strippen die hap

Vanaf 37 weken ging ik iedere donderdag op controle in het ziekenhuis en zo ook op 9 december. Wim was dolgelukkig want doordat ik de negende nog had gehaald, was hij sowieso (door al zijn verlofdagen) vrij tot kerst. Dat ik inmiddels olifantenpootjes had en een takelwagen moest inschakelen als ik wilde draaien in bed, vond hij niet zo heel erg, geloof ik.

Na het doornemen van de gebruikelijke controles, vroeg de arts of ik gestript wilde worden. Tijdens deze handeling woelen ze de vliezen een beetje om (of los? Gynaecologen en verloskundigen, verbeter mij als ik het fout heb) waardoor je bevalling op gang kan komen. Ik geloof niet dat ze een zwangere vrouw ooit zo enthousiast ja hebben horen roepen als ik die dag. Ik vond het echt heel fijn om zwanger te zijn, maar was ook wel klaar om mijn kleine spruit te ontmoeten.

Echt lekker voelde het niet, maar goed, ik wist wat me nog meer te wachten stond. Dan durfde ik niet te klagen over een beetje roeren in m'n baarmoedermond. En de arts had goed nieuws, want ik had al 3 centimeter ontsluiting!

Manlief in de stress

Een uurtje na het strippen merkte ik dat het wel wat had gedaan. De weeën kwamen nog niet regelmatig en waren ook niet enorm pijnlijk, maar af en toe moest ik even diep zuchten om weer verder te kunnen. Het boekje voorlezen tijdens het slapengaan van Mae en Lewis, ging dan ook met behoorlijk wat tussenpozen. Maar ik wilde het per se zelf doen, want ik was er inmiddels wel zeker van dat dit voorlopig de laatste keer zou zijn.

Eenmaal geïnstalleerd op de bank deed ik, met een weeën-timer in de aanslag, een poging om de halve finale van Expeditie Robinson te kijken. Aangezien ik mijn man langer ken dan vandaag, probeerde ik de krampen zo onopvallend mogelijk te timen. Hierdoor zou zijn toch lichtelijk aanwezige stress voor ziekenhuizen en bloed, zo lang mogelijk wegblijven. Maar toen hij mijn hand steeds vaker naar mijn telefoon zag gaan en het ademen ook wat intenser werd, begon Wim zenuwachtig te worden.

Om 20.30 uur vroeg hij voor het eerst of ik het ziekenhuis niet moest bellen en dat hield hij om de vijf minuten vol. Ongeveer even vaak als de weeën op een gegeven moment kwamen, dus om 21.45 uur heb ik toch maar een telefoontje gepleegd. De verpleegster nam me volgens mij nog niet heel erg serieus, maar ik mocht komen.

Vervolgens heeft Wim zo'n 80 keer geroepen dat het maar goed was dat ik gebeld had, want ‘zie je nou wel, we moeten naar het ziekenhuis!'. Hij was als de dood dat hij op de vluchtstrook van de A15 moederziel alleen met zijn tanden de navelstreng moest doorbijten, denk ik.

Oh ja, zo voelen ze

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik eerst de nodige controles voordat de ontsluiting weer werd gemeten. Alhoewel de weeën nog steeds niet mega-intens waren, zat ik toch al op 4 centimeter en mocht ik door naar de verloskamer. Volgens mij dacht de arts dat het een lang proces zou worden, maar met de snelle geboortes van Mae (5 uur) en Lewis (3 uur) in gedachten, had ik er wel vertrouwen in.

Om 23.30 uur installeerde Wim zich in de stoel bij de kachel en ging ik op bed liggen. Het was alsof mijn lichaam wist dat het op een veilige plek was, want vanaf toen knalden de krampen door mijn lichaam.

Oh ja, zo pijnlijk was het echt.

Er werd nog een infuus gezet, maar daar maakte ik weinig meer van mee. Mijn pijngrens ligt niet heel hoog, maar bevallen kan ik als de beste. Op een of andere manier kom ik in een soort gekke staat van zweverigheid. Het enige waar ik me op focus, is de pijn en mijn ademhaling. De rest kan me dan gestolen worden.

Stelletje klerelijers, die weeën

Een kleine twee uur later kwam de arts weer controleren en deelde ze mee dat ik een voorzichtige 6 centimeter ontsluiting had. Dat gaf me moed, want bij Lewis was ik binnen een kwartier van 6 naar 10 centimeter gegaan. Iedere bevalling is weer anders, maar ik putte daar veel kracht uit.

De weeën kwamen niet sneller, maar werden wel een stuk sterker. Terwijl Wim inmiddels in slaap was gesukkeld, ademde ik die klerelijers heel gelijkmatig weg. Twee keer dreigde ik in paniek te raken omdat de pijn zo intens was. Het klinkt misschien gek (of ouderwets), maar iedere wee pufte ik weg met een mantra: ‘deze wee komt nooit meer terug'. Het paste precies in de opbouw van de wee. Maar die twee MF's gingen nog net een stapje verder, verder dan dat ik eigenlijk aankon. Als deze weeën langer hadden geduurd, dan denk ik niet dat ik het zonder ruggenprik had gekund. Precies op het juiste moment verdwenen ze gelukkig weer en voelde ik dat het einde inzicht was.

Whoohoohoo ring of fire

Opeens had ik het door. Dit is geen gewone wee, dit is een perswee! Het leek wel alsof er een bowlingbal langzaam naar beneden zakte en zich een weg naar buiten probeerde te wurmen. Als de opening daar ruim genoeg voor is, voel je er niet zoveel van. Maar aangezien dat dit bij een bevalling niet echt het geval is, vond ik het toch tijd om Wim wakker te maken.

De arme, zwoegende echtgenoot die keihard aan het afzien was in zijn comfortabele slaapstoel, moest van ver komen, maar na drie keer brullen van mijn kant, had hij door dat het zover was en dat hij op de knop moest drukken. De dokter en verpleegkundige kwamen direct en zagen dat het menens was. Mijn vliezen werden gebroken en het persen kon beginnen.

Dit was het punt waar ik het meest tegenop het gezien, want ik begrijp dat hele persen niet. Het doet ontzettend veel pijn en ik weet wel welke kant ik op moet persen, maar het voelt te abstract om dat ook voor elkaar te krijgen. Onze jongste wup in deze onmogelijke positie laten zitten was ook geen optie, dus vol goede moed ging ik aan de slag. En alsof Maggie wist dat dit niet het sterkste punt van haar moeder was, werkte ze perfect mee. Stukje bij beetje kwam ze het leven tegemoet.

Op het einde moesten we samen nog heel eventjes wachten, want daar was het bekende ‘ring of fire' moment. Om te voorkomen dat je de rest van je leven op een zwemband zit, moet je als het hoofdje ‘staat', even flink doorademen. Zo kan je huid wennen aan de spanning en voorkom je scheuren (in alle denkbare richtingen). Door de woorden van de dokter (“Bij de volgende wee heb je jullie kindje in je armen”) wist ik dat alles goed kwam en met een laatste oerkreet werd onze Maggie Astrid Catharina geboren.

Navelstreng doorknippen

Ik mocht haar zelf aanpakken en dat moment, samen met haar warme, natte lijfje op mijn buik, zal ik nooit vergeten. Onze derde knapperd was in ons leven, gezond en wel. Ik heb een geweldige zwangerschap mogen afsluiten met een geweldige bevalling en kreeg ook nog eens een geweldig kind op de koop toe. Vanaf haar eerste ademteug liet ze van zich horen, maar zodra ze warm ingepakt bij ons lag, was het goed.

Zo goed, dat ze niet alleen in het vruchtwater had gepoept, maar ook nog een flinke hoop op mij achterliet. Niet dat ik er echt schoon bij lag, maar dit was wel de kers op de taart.

Ik koos ervoor om zelf haar navelstreng door te knippen. Ik weet niet precies waarom ik dat zo graag wilde, maar ik vond het magisch om te doen. Alhoewel ik je de foto's hier bespaar (voor de zwakke magen), zijn ze heel bijzonder voor me.

Vanwege de ontlasting in het vruchtwater en de kans op een hartafwijking moesten we nog even in het ziekenhuis blijven. Voordat we alle onderzoeken ingingen, waren Wim, Maggie en ik eerst nog een uurtje alleen. Dit golden hour heb ik ook heel intens beleefd, omdat ik wist (en nog steeds zeker weet) dat dit de laatste was die ik mee zou maken. Ons gezin is met de komst van Maggie helemaal compleet.

Kennismaking van Mae, Lewis en Maggie

Na een hele lading goede resultaten en een kennismaking tussen de twee zussen, mochten we naar huis. Lewis stond thuis zijn kleine zusje al op te wachten en prikte direct vol liefde zijn vinger in haar oog. Maar man, wat zijn die twee gek op Maggie en wat ben ik gek op mijn man en kinderen. Over de kraamtijd en weken erna schrijf ik nog een andere blog, want deze begint inmiddels op een boekwerk te lijken.

Ik kijk met zo'n onwijs mooi en positief gevoel terug op de bevalling. Als me van tevoren 10% van deze ervaring was aangeboden, dan had ik daar ook voor gekozen. Wat een gigantisch groot geluk!