Gabriella van Rosmalen

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: Lola Ferrari en mijn walk-in closet. 

Lief Erwtje,

Je bent het meest besproken onderwerp van de afgelopen tijd. Eigenlijk gaat er geen dag meer voorbij dat wij het niet over je hebben. Regelmatig bespreken je papa en ik jouw toekomst, maar ook je opa's en oma's en je ooms en tantes zijn al helemaal klaar voor je komst.

Alhoewel, soms hoor ik nog wel eens de lichte shock in de stem van mijn mama als ze zegt dat ze straks een grootmoeder wordt. Je andere oma heeft inmiddels al 12 kleinkinderen achter haar naam staan, dus die is iets minder onder de indruk van haar ‘nieuwe' titel.

Soms denk ik trouwens nog wel eens dat het niet echt is, dat ik het droom ofzo. En dat kan helemaal niet, aangezien mijn borsten inmiddels dezelfde omvang hebben als die van Lola Ferrari. Google haar trouwens maar niet als je daar straks de leeftijd voor hebt. Dan krijg je een heel verkeerd beeld van hoe de vrouw eruit moet zien.

Gelukkig droom ik niet. Jouw echo staat nog steeds op mijn nachtkastje en papa heeft al een klein mutsje voor je klaar. Mocht je geboren worden, weet je in ieder geval zeker dat je geen koude oortjes hebt.

We zijn ook al druk bezig met je kamer. Ik moet je eerlijk bekennen dat me dat wel een klein beetje pijn doet. Waarom? Omdat jouw wiegje straks komt te staan in mijn voormalige walk-in closet. En zo voormalig is hij trouwens niet, want op dit moment staan mijn schoenen er nog in en hangen mijn jurken nog netjes op kleur gesorteerd.

Maar goed, het is niet erg. Jij bent de aller-, aller-, allerbeste reden om wat dan ook ter wereld op te geven.