Op 18 maart 2019 werd jouw leven verschrikkelijk door elkaar geschud. Terwijl jij met de tram op weg was naar je eindbestemming, stond er een volslagen gek op en begon hij om zich heen te schieten. Op 10 juli 2019 werd jij nog dieper in de ellende geduwd, toen ‘opinieblad’ Elsevier besloot een wanstaltig stuk te schrijven over jouw handelen op de dag van de aanslag.
Ik ga hier niet eens herhalen wat jij zou hebben gedaan in die tram, want dat is totaal niet relevant. Jij hebt namelijk helemaal geen beslissing gemaakt. Op het moment dat de dader begon te schieten, nam jouw reptielenbrein het over. Dat betekent dat jij geen actieve keuze meer had in wat jij deed. Je handelde gewoon uit overlevingsdrang.
Elsevier Weekblad interviewt mariniers
Dat het nieuws deze week naar buiten kwam, is geen toeval. Een aantal weken geleden is de rechtzaak tegen Gökmen T. begonnen en deze beelden zijn onderdeel van de reconstructie. Ze zijn opgenomen door de bewakingscamera in de tram. Elsevier Weekblad vroeg een aantal mariniers wat zij van de situatie vonden en zij antwoordden in termen als ‘schokkend’.
Het enige wat ik kon denken is: Who fucking cares wat een getrainde (!) marinier hiervan vindt? Natuurlijk zouden zij nooit hetzelfde doen! Zij trainen week in, week uit op het onder bedwang houden van hun reptielenbrein op het moment dat zij in een stressvolle situatie terechtkomen.
De lichamelijke en geestelijke gevolgen van het meemaken van een terroristische aanslag
Een van de eerste dingen die mijn zwager èn militair tegen mij zei toen we terugkwamen uit Nice, was: “Jouw lichaam en geest kunnen niet eens bevatten wat je hebt meegemaakt, laat staan dat je ermee om kan gaan. Een gewone burger kan het letterlijk niet aan om te zien wat jullie hebben gezien.”
Direct na de aanslag ervoer ik zoveel stress, dat mijn lichaam letterlijk alles losliet wat het niet meer nodig had. Puur toevallig (of misschien heeft dat wel zo moeten zijn) las ik die week een boek over hoe darmen werken, anders had ik gedacht dat ik ook lichamelijk ziek was geworden. In de weken erna at ik amper, gewoon omdat mijn lichaam geen hongergevoel meer had. Het enige wat het deed, was overleven.
Nog steeds kan ik niet bij de allerdiepste pijn en ellende. Ik weet dat er een laag van nog meer verdriet in mijn schuilt, maar ik kom niet tot de kern. Dat is pure zelfbescherming van mijn geest. Het is niet dat ik niet wil, maar het lukt me gewoon niet.
Zo ontzettend kwetsend
Ik heb het inmiddels een plek weten te geven, maar zover ben jij nog lang niet, lieve jongen in de tram. Jij had misschien net de ergste klap verwerkt en nu krijg je er van een ‘journalist’ Eric Vrijsen van Elsevier nog een. Waar hij met dit wanstaltig slechte stuk op uit was? Sensatie. Heeft hij ook maar één seconde gedacht aan hoe kwetsend het is voor jou, en voor alle andere slachtoffers van terroristische aanslagen? Beseft hij zich dat jij nu voor altijd als dader wordt neergezet, terwijl jij ook gewoon een slachtoffer bent? Misschien nu nog wel het grootste slachtoffer van allemaal?
Mensen die roepen dat jij vervolgd moet worden, zijn hersenloos. En dat meen ik oprecht. Er is letterlijk niemand, maar dan ook niemand, die met volle overtuiging kan zeggen dat dit hem of haar nooit gebeurt. Oh man, wat had ik graag anders gehandeld, vandaag precies 3 jaar geleden in Nice. Maar ik had geen keuze. Toen die vrachtwagen voorbij reed, ik lichamen op de weg zag liggen en er op nog geen 5 meter van me magazijnen van vuurwapens werden leeggeschoten, was ik geen mens meer. Ik deed gewoon.
Als ik nu weer in zo’n situatie zou komen en ik zou ‘de keuze’ hebben tussen nooit meer mijn dochter zien of iets of iemand opofferen, dan kies ik voor mijn dochter.
Iedereen moet weten dat hij of zij die jongen hadden kunnen zijn. Niemand maakt een keuze als je in één keer in de hel wordt gegooid. Je handelt, omdat je maar één ding wilt: leven.
Lieve jongen in de tram, als je dit leest, ik wens je alle liefde, gezondheid en sterkte toe. Weet alsjeblieft dat je geen slecht mens bent. Alsjeblieft.
Helemaal mee eens, deze journalist gaat alleen voor zijn eigen hachie en denkt niet aan de gevoelens van een ander.
En zo is het Gabrielle.
Lieve jongen in de tram zorg goed voor jezelf.