Ik ben nooit echt helemaal idolaat geweest van iemand. Natuurlijk had ik als tiener wel posters op mijn kamer, maar mijn categorie was meer ‘knappe man’ en niet zo zeer 1 exemplaar. Totdat ik op mijn 28ste in de AFAS het concert van Kraantje Pappie bijwoonde en ik omgeven door 6000 man, een grote angst overwon.
Sinds de aanslag in Nice ben ik niet meer alleen naar een druk evenement geweest. Iedere keer was mijn zus of mijn man bij me, allebei mensen die ik volledig vertrouw en die mij door en door kennen. Zij hebben geen seintje van mij nodig om te zien dat ik het niet meer trek of in paniek raak. Tot voor kort ging ik gewoon niet als ik wist dat zij niet mee konden. Dit keer was het echter anders. Ik wilde zo graag naar het concert van Kraantje Pappie, dat ik besloot het gewoon te doen.
Leuke anekdote!
In mijn stories op Instagram had ik gezegd dat ik naar het concert van Kraan ging en dat ik vreesde dat ik buiten de doelgroep viel.
5 minuten later doet mijn telefoon *pling*: ‘U heeft 2 ongelezen berichten van Kraantje Pappie.”
I kid you not.
Stuurde hij gewoon ‘even’ dat hij zeker wist dat wij wel binnen de doelgroep zouden vallen!
Politieauto’s richting de AFAS
De vriendin waarmee ik was, wist hoe de vork in de steel zat. Dus toen er vlak voor het concert allemaal politieauto’s richting de AFAS gingen en mijn hartslag zo’n beetje verdubbelde, hield zij het hoofd koel en gooide er de ene na de andere statistiek uit.
Wanneer je gevoel ontzettend opspeelt, is een beetje relativering erg fijn. Ik zag het allemaal weer helder en besefte dat dit een hele andere setting was dan die van mijn trauma.
Pompen (of verzuipen)
Eenmaal binnen kwam voor mij het cruciale moment. De muziek stond keihard en doordat het zo druk was, werd er flink tegen me aan geduwd. Opeens kwam de mensenmassa enorm bedreigend over en begon ik in paniek te raken. Maar in plaats van dit de overhand te laten nemen, bedacht ik me dat ik een keuze had: ik kon pompen of verzuipen.
Koos ik ervoor om me te laten leiden door angst of koos ik ervoor dat gevoel te parkeren en te genieten? Ik besloot om te pompen (en dan niet zoals Kraan bedoelt in het nummer ‘pompen‘) en voor een leuke avond te gaan.
Genoten
En dat werd het. Kraantje Pappie was geweldig, de sfeer was top en ik heb in eeuwen niet zo gelachen. Het hoogtepunt kwam toen we in de lift van het hotel voor oud versleten werden en per direct besloten alsnog het centrum van Amsterdam in te gaan. De avond eindigde met piepende oren, een veel te dure pizza salami en een enorm trots gevoel. Voor het eerst sinds dat ik dit trauma opliep, was ik in staat zelf de regie te nemen en te besluiten dat angst vanavond geen (of een hele kleine) rol speelde.
5 april gaat dan ook de boeken in als de avond dat ik een officiele fangirl werd, omdat Kraantje Pappie mij over de streep trok!
Geef een reactie