Ik was ongeveer 5 maanden zwanger toen iemand tegen me zei dat ik ‘de tweede er wel lekker kort op moest nemen, want dat was zo gezellig'. Je moet weten dat ik toen net over de ergste misselijkheid heen was (ik heb tot 20 weken een zeer intieme relatie met mijn wc-pot gehad) en dat ik er geen ruk aan vond om zwanger te zijn. De tweede, je denkt toch niet dat ik gek ben!?
Inmiddels is de misselijkheid echt wel weg en kijk ik met een super fijn gevoel terug op mijn zwangerschap. Ik vond het heel bijzonder om het ooit een keer mee te hebben gemaakt en ergens kan ik me niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger ben. Maar aan de andere kant speel ik heel erg met de gedachte om het gewoon bij 1 kindje te houden.
Laat ik vooropstellen dat het maar in een beperkte mate mijn eigen keuze is om zwanger te worden. Het moet me natuurlijk ook gegeven zijn om nog een keer zwanger te mogen raken.
Kleine guppies worden groot
Rammelende eierstokken
De kinderen schieten tegenwoordig in mijn omgeving weer als paddenstoelen uit de grond. Het ene na het andere spruitje wordt geboren en ik ontmoet heel wat stralende mommy's to be. Hierdoor beginnen mijn eierstokken ook weer een behoorlijk ritmisch geluid te produceren. Mae heeft inmiddels de kleine maatjes definitief achter zich gelaten. Ik shop tegenwoordig maat 74 en meer en alle 50/56 zijn allang ingepakt en naar zolder verhuisd.
Hoe bijzonder zou het zijn om weer met grote ogen en open mond naar 2 blauwe streepjes op de test te kijken, de eerste echo te zien en uiteindelijk zo'n ieniemienie gupje te kunnen knuffelen? Dat je weer voor het eerst kennismaakt met je eigen kindje, van wie je letterlijk iedere dag meer gaat houden, totdat je bijna uit elkaar knalt van liefde.
Blij met wat ik heb
Maar iedere situatie heeft 2 kanten. Je leven verandert volgens mij flink wanneer er een tweede Erwt bij komt. Sowieso op financieel gebied, want als ik iets heb gemerkt, dan is het dat baby's niet per se heel goedkoop zijn. Ik wil de studie van Mae kunnen betalen en haar straks een financieel zetje kunnen geven als ze het huis uit gaat. Inmiddels heeft ze een spaarrekening waar de gemiddelde student jaloers op is en dan moet ze nog 1 worden. Kan ik een tweede kindje dat ook wel geven?
Daarnaast speelt ook het gevoel dat ik blij moet zijn met wat ik heb. Mijn kleine smurf heeft, ondanks de antistoffen, de zwangerschap perfect doorstaan en ze is ook kerngezond. Wat als ik al mijn geluk opgemaakt heb en een tweede niet zo vlekkeloos uit de strijd komt?
Voorlopig geniet ik nog even van mijn gezin en heb ik mijn handen meer dan vol aan Mae, Toeter, mijn eigen bedrijf, studie en werk. De beslissing over een eventueel tweede kindje schuif ik dus nog gewoon even op de lange baan. Wanneer heb jij die beslissing gemaakt?
Geef een reactie