Al vrij snel schreef ik in mijn blogs dat ik ingeleid moest worden. Ook heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat woensdag ‘Erwtjekijkdag' was, omdat ik dan altijd naar het Erasmus moest voor een echo. Maar waarom al deze maatregelen genomen werden, heb ik nooit verteld. 29 echo's, 1 inleiding en een bevalling verder vind ik het wel tijd om dit verhaal te delen.
Ik was denk ik 22 toen ik mijn laatste afspraak bij de reumatoloog had. Een aantal jaar daarvoor had ik een ganglion op mijn pols gehad en daaruit bleek dat ik reuma heb. Overigens is daar ook direct alles mee gezegd: ik heb reumafactoren in mijn bloed, maar gelukkig 0,0 klachten. Na een aantal controle afspraken kon ik het traject bij de reumatoloog gelukkig stopzetten en hoefde ik niet verder onder behandeling te staan. Vlak voordat ik de deur uitliep, dropte de dokter echter nog een flinke bom:
37 weken + 2 dagen
Dokter: “Oh, hou er rekening mee dat er consequenties aan een eventuele zwangerschap zitten.”
Ik: “Hoezo? Wat bedoelt u?”
Dokter: “Nou, de reuma heeft er bij jou voor gezorgd dat je de antistoffen SS-A en SS-B in je bloed hebt. Deze veroorzaken hartproblemen bij ongeboren kindjes. Er is zelfs een kans dat ze daaraan overlijden, dus denk hier goed aan.”
D0kters doen niet aan nuances
Ik was hierdoor zo van slag dat ik gewoon weg ben gegaan. Eenmaal op de fiets heb ik heel de weg naar huis gehuild en in paniek Wim opgebeld. Het enige wat ik kon onthouden was ‘ik zadel mijn kind op met een hartprobleem, als het al levend ter wereld komt'.
Later bleek het gelukkig iets genuanceerder te liggen. Omdat we geen idee hadden waar we aan toe waren, zijn we teruggegaan naar mijn reumatoloog en hebben we om uitleg gevraagd. Het blijkt dat de antistoffen (de SS-A en SS-B dus) voor een hartblokkade kunnen zorgen. Omdat die antistoffen in mijn bloed zitten, is de baby in ‘gevaar' zolang die nog in mijn buik zit. In 1 op de 11 gevallen komt het voor dat er iets van een hartblokkade optreedt. In het aller-allerslechtste overlijdt het kindje hieraan, maar dit gebeurt zelden. De kans is iets groter dat er nog tijdens de zwangerschap een pacemaker geplaatst moet worden bij de baby, maar het vaakst is het probleem gewoon op te lossen met medicijnen.
Toeval bestaat niet
Omdat we hier graag met een gynaecoloog over wilden praten, maakte ik nog voor onze bruiloft vorig jaar een afspraak voor eind september 2016. Deze afspraak heeft echter nooit plaatsgevonden, aangezien ik afgelopen augustus zwanger ben geraakt. In plaats van bespreken of een eventuele zwangerschap verstandig was, zaten we juist te praten over de toekomst van ons kindje !
Gierende banden
Uiteindelijk heb ik vanaf week 12 in zowel het Erasmus MC als in het Maasstad onder behandeling gestaan. Meestal was het de ene week het EMC en de andere week het Maasstad, maar het is ook weleens voorgekomen dat ik met gierende banden van het ene ziekenhuis naar het andere reed, omdat ze toevallig op dezelfde dag een afspraak hadden ingepland.
Het bracht best wel wat stress met zich mee. Vooral in het begin was ik iedere keer bang dat ik geen hartslag meer zou zien en later in de zwangerschap werd het behoorlijk zwaar om iedere week op en neer te reizen. Gelukkig heeft Mae nooit last gehad van mijn antistoffen en is ze als een blakende, schreeuwende baby ter wereld gekomen. Eenmaal geboren is het gevaar geweken aangezien ze dan niet meer in contact staat met mijn bloed. We hebben er dus allebei helemaal niets aan overgehouden, behalve een flinke stapel met echofoto's!
Geef een reactie