Over 29 dagen houdt mijn jeugdige ik op met bestaan. Dan moet ik de big three o gaan omarmen en echt accepteren dat mijn twintiger leven voorbij is. Niet dat het hebben van een man, twee kinderen, een hond en een huis me heel erg jeugdig maken, maar het gaat om het idee.
Vroegah dacht ik echt dat het leven over was bij dertig. Dat was zo serieus, zo oud, zo moeilijk. Maar nu het einde van mijn twintiger jaren wel erg dichtbij komt, wordt het toch eens tijd om daar anders naar te kijken. Want hoe erg is het nou eigenlijk om dertig te zijn?
Dertig is het nieuwe twintig
Tijdens een lunch met vriendinnen een paar weken geleden, kwam ik er na een uur opeens achter dat ik de enige twintiger aan tafel was. De rest was de dertig al gepasseerd, maar dat hadden ze gedaan zonder te verblikken of te verblozen. Het waren alledrie powervrouwen en dat zijn ze nog steeds. Ze zijn niet minder leuk, minder knap of minder sprankelend geworden. Dat gaf me toch een partijtje moed!
Het dertig van ‘nu' is ook niet te vergelijken met het dertig van mijn vorige generatie. De vrouwelijke dertigers van tegenwoordig zijn veel carrieregerichter en barsten voor mijn gevoel van de woman empowerment. Het is niet meer zo dat je op je dertigste je leven compleet uitgestippeld moet hebben en dat je op de datum exact een vijf- of tienjarenplan volgt. Ik denk dat ‘leef alsof het je laatste dag is' bij veel 90's kids perfect past.
Wat ga ik doen met mijn laatste maand als twintiger?
Die vraag heb ik mezelf vaak gesteld. Moet ik nu iets extra spectaculairs doen? Besluiten om alsnog parachute te springen? Of m'n motorrijbewijs te halen? Mijn haar kort knippen heb ik vorig jaar nog gedaan, dus dat hoeft niet. Van baan wisselen heb ik ook vrij recent nog uitgeprobeerd en dat bevalt me kneitertje goed. Onverwachts een piercing zetten was een minder groot succes, maar goed: hij kan wel van m'n lijstje af.
Het enige wilde wat ik nog kan bedenken is een affaire beginnen met Kraantje Pappie, maar ik geloof niet dat mijn echtgenoot daar ontzettend enthousiast van wordt. En scheiden in mijn laatste maand als twintiger zie ik dan weer niet zo zitten.
Geef een reactie