Ik heb mezelf altijd voorgenomen om Mae nooit een klein winkelwagentje te geven. Je weet wel, zo'n kinderkarretje met half tamme wieltjes en een ogen uitstekend vlaggetje bovenop. Die dingen zijn de hel op aarde. Niet alleen voor mensen die boodschappen doen, maar ook voor ouders.
Maar goed, Mae wordt ouder en toen ze met opa en oma op pad was, ging het boodschappen doen met een kinderkarretje prima. Wat kon er dus fout gaan als ze met mama op pad ging? Ik had moeten weten dat het antwoord ALLES was.
Waarom staan er mensen in de rij!?
Toen we in de Albert Heijn aankwamen, banjerde Mae dolenthousiast op het karretje af. Door de poortjes ging vrij soepel en ook volgde ze me trouw ieder gangpad in. Er verdwenen geen gekke dingen in d'r wagentje, maar wel moest en zou ze per se alles zelf erin gooien. Ik kan je vertellen dat dat met een pak wasmiddel van 5 kg nog een behoorlijke uitdaging is.
Mae vond het wel een probleem dat er zoveel mensen in de winkel waren. Hallo, hadden ze niet door dat zij daar liep met een kinderkarretje!? Dreumessen hebben voorrang, hoor. Vast een briefing die al die oervervelende mensen hadden gemist. En dan stonden ze potverdorie ook nog eens allemaal in een rij voor de kassa. Mooi niet dat mijn kleine Erwt daarop ging wachten.
Schuilkelders in
Toen ik haar zachtjes (want je wilt immers niet voor lul staan in een winkel waar iedereen je kent) vertelde dat we even moesten wachten en de spullen op de band moesten leggen, zette ze het op een brullen. Ze wilde niet zelf de boodschappen uit haar kinderkarretje halen, maar ze vond mij ook niet bepaald tof toen ik het deed.
Ik voelde gewoon dat iedereen me aankeek en bij zichzelf dacht: goh, daar heb je weer zo'n moeder die d'r kind niet onder controle heeft. Maar ik nam me voor om me te focussen op Mae, haar af te leiden en vervolgens zo snel mogelijk het karretje terug te zetten. FOUT 2 VAN DIE DAG!
Hoezo snel dat karretje terugzetten, mam? Je weet toch dat ik dit ding mee naar huis wil nemen en het nooit meer loslaat? Als Mae had kunnen praten, had ze dat tegen me gezegd. Toen ze eenmaal doorhad dat de liefde eindig was en ze toch echt afscheid moest nemen, slingerde ze haar luchtalarm aan. Ik zweer het je, ze zijn nu nog inwoners uit hun schuilkelders aan het halen die roepen dat de Duitsers er weer aan komen.
Ik geef je dus als (aanstaande) moeder alvast een wijze les mee: geef je kinderen pas zo'n karretje als ze al ver in de twintig zijn. En dan heb ik het over jaren en niet maanden.
Geef een antwoord