Mae heeft in haar jonge leventje al een paar keer de gang naar het ziekenhuis gemaakt. De eerste keer zag onze mop zo geel als een kanarie en de tweede keer vreesde de dokter voor een hartprobleempje. Gelukkig liepen beide keren goed af. Het geel zien was na 3 dagen ziekenhuis over en haar hartje bleek zo sterk als wat. Helaas was het vorig weekend weer zover. In plaats van dat we onze avond voor de tv doorbrachten, kijkend naar Heel Holland Bakt, zaten we in het Maasstad omdat Mae bijzonder weinig lucht meer kreeg.
De wup is al een tijdje verkouden. De ui leek zijn vruchten af te werpen, maar opeens begon ze ook te hoesten. Vrijdagavond begon het, zaterdag kabbelde het een beetje voort en op zondag bereikte het opeens zijn hoogtepunt. Uit het niets snakte ze naar adem, werd ze hangerig en hoestte ze als een kleine zeehond.
Held op sokken
Toen het nog goed ging met onze mop.
Na het een tijdje aan te hebben gekeken, besloot ik toch de huisartsenpost te bellen. Manlief was er niet, dus de beslissing moest ik geheel zelf nemen. Ik ben daar overigens absoluut een held op sokken in. Soms, en vooral als het om Mae gaat, heb ik nogal de neiging om de situatie iets zwaarder in te schatten dan dat het daadwerkelijk is. Zal je net zien dat je belt en dat de dokter aan me vraagt waarom ik in godsnaam zijn kostbare tijd verspil.
Gelukkig bleek ik niet voor niets te bellen, want de dame aan de telefoon wilde dat we meteen kwamen. Mae had er inmiddels ook koorts bijgekregen en zelfs de telefoniste hoorde haar hijgen.
Half Rotterdam Zuid
Toen we aankwamen, leek het wel of half Rotterdam Zuid in de wachtkamer zat. Daarnaast was het ook nog eens bloedverziekendheet omdat de kachel op standje cremeren stond. Mae begon direct te zweten, ik zag Heel Holland Bakt aan me voorbij vliegen en Wim had al snel door dat er voor hem geen zitplek inzat.
Een dikke shoutout naar de harde werkers van het ziekenhuis, want we waren vrijwel direct aan de beurt. Mijn kleine wup had er ondertussen flink de pest in, en dat liet ze de verpleegkundige ook duidelijk merken. Tijdens het controleren van haar keeltje beet Mae met dat ene mini tandje dat ze rijk is, toch maar mooi in haar vinger.
Zeehond
Uiteindelijk bleek onze dochter pseudo kroep te hebben. Hierdoor zwellen haar slijmvliezen en stembanden op, wat ervoor zorgt dat ze d'r longen uit haar lijf hoest en klinkt als een zeehond. Ze is die avond nog verneveld met medicijnen, maar voor de rest moet haar o zo kleine lichaampje het opknappen.
Hoe lang ze nog blijft hoesten, is de vraag. Ik hoop dat het heel snel over is. Met elke hoest krimp ik een beetje in. Man, wat zou ik dit graag van haar over willen nemen. We knuffelen veel om het leed te verzachten, maar ik kan niet wachten op de dag dat ik mijn vrolijke druif weer terug heb.
Geef een reactie