Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: een schokkende bekentenis.
Lief Erwtje,
Ik moet wat bekennen. Nee, ik heb niet op een zwak moment een fles wijn achterover geslagen. Zo tragisch is het allemaal niet. Sterker nog, het heeft jou geen enkel moment kwaad gedaan. Maar ik vond het zelf wel een tikkeltje schokkend.
Ik kreunde toen ik mijn veters moest strikken.
Zo, dat is eruit. Ik weet wel dat het geen big deal is. Legio zwangere vrouwen kreunen als hun baby eenmaal in de weg zit, maar ik voelde me zo soepel! Ik had die onverwachtse kreun en dat gebrek aan ruimte nog lang niet verwacht. Daarnaast heb ik ook niet echt een hele dikke buik. Ja, je ziet wel dat ik zwanger ben, maar met een beetje ruimvallende kleding zou men ook nog kunnen denken dat ik enorm gek ben op sushi.
In gigantische hoeveelheden.
Na het kreuntje ben ik gaan letten op wat er nog meer veranderd is. Het blijkt dat ik ‘s avonds een beetje waggel. Ik lijk nog niet op Katrien Duck, maar je ziet langzaamaan dat zwangere waggelpasje er een beetje inkomen.
Ik denk dat ik er nu toch aan moet geloven, Erwtje. Ik ben niet alleen zwanger, maar ik ga er nu ook nog zo uitzien!
Geef een reactie