Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: misselijk, misselijk en nog steeds enorm misselijk.
Lief Erwtje,
Oh, wat heb ik uitgekeken naar deze dag. Vanaf de 12 weken is de misselijkheid namelijk voorbij! Zeggen ze. Is niets van waar. Weet ik uit ervaring.
Die 12 weken was echt mijn deadline, Erwtje. Ik begrijp heel goed dat jij het zo lekker doet op die zwangerschapshormon, maar datzelfde goedje maakt mij enorm misselijk. En als ik niet misselijk ben, eet ik alles wat los en vast zit. Dat is geen gelukkige combinatie, kan ik je vertellen. Laatst propten je papa en ik nog een ovenkroket naar binnen. Niet dat je vader ook honger had, maar die vond het zielig om me alleen te laten eten. Lief van hem, he?
Ik ben deze week ook begonnen met het insmeren van mijn buik! Je bent nog steeds niet zichtbaar aan de buitenkant, maar ik wrijf mijn buik voor de zekerheid toch maar in met speciaal Zwitsal spul. Je weet maar nooit of de striae haast heeft. Ik zie het al helemaal gebeuren dat jouw vormpje nog nergens te bekennen is, maar dat de strepen wel al over mijn buik knallen.
Weet je dat ik soms je echo's erbij pak om te kijken of je ons gezin wel echt komt versterken? Af en toe vraag ik me af of ik mezelf niet voor de gek hou ofzo. Gelukkig is dat niet het geval en mag ik je, als alles goed gaat, in mei gewoon in mijn armen sluiten.
Geef een reactie