Inmiddels is het een week geleden dat ik mijn blog over het piekeren online zette. Dit was na, je raadt het vast, een hoop gepieker. Maar wat ben ik blij dat ik dit toch gedaan heb. De reacties waren namelijk overweldigend. En tegelijkertijd eigenlijk ook heel verdrietig.
Ik heb namelijk best veel berichtjes gehad van mede-piekeraars. Sommigen lagen inderdaad ook weleens een nacht wakker, maar er waren ook mensen die te maken hadden met de nog veel naardere (neven)effecten van het piekeren. Zij hadden onwijs veel moeite met het delen van hun verhaal, maar deden dit toch om mij te laten weten dat ik hier niet alleen in sta. Ik ben ze daar ook enorm dankbaar voor en vind het super moedig!
Knuffelen met Toeter werkt rustgevend…
Gestructureerd te werk
Ik ben nu een week bezig en dat gaat met piek(er)en en dalen. Ik merk dat het noteren in het boekje heel goed werkt. Hierdoor ben ik me veel eerder bewust van sluimerende gedachten en heb ik echt het gevoel gestructureerd bezig te zijn met het probleem. Oplossingen zijn makkelijker te bedenken en onderwerpen die op te lossen zijn, pak ik meteen aan.
Ook hoorde ik een mooie zin die me aan het denken zette:
Piekeraars overschatten de situatie en onderschatten zichzelf.
En dat klopt helemaal. Hoe vaak ik niet denk dat ik iets niet kan.. Het is bijna treurig! En meestal zijn het van die gekke dingen, waarvan ik niet eens weet of ik ze wel kan, zoals borstvoeding geven. Ergens in mijn achterhoofd zeurt dat stemmetje dat het me vast niet lukt en dat is natuurlijk nergens op gebaseerd. Dat probeer ik dus zoveel mogelijk van me af te zetten.
… en honden voelen verdriet heel goed aan.
De impact van Nice
Helaas is niet alles koek en ei. Ik heb ook ontdekt dat mijn grootste angsten niet oplosbaar zijn. Tijdens mijn intakegesprek heb ik verteld wat ik heb meegemaakt in Nice, maar dat dit niet de oorzaak van het probleem is. We hebben toen besloten het onderwerp niet te behandelen (vooral op mijn verzoek). Maar al snel kwamen we erachter dat de impact van Nice groter is dan gedacht. Deze ervaring heeft ervoor gezorgd dat mijn gevoel van zekerheid weg is. Iedereen zei dat een terroristische aanslag ons niet zou overkomen, maar toch gebeurde het. Wat zegt dat over de andere dingen waar ik bang voor ben? Niemand die mij nu nog vertelt dat iets niet kan gebeuren. Ik ben immers het levende bewijs. Hierdoor blijf ik hangen in ‘ja, maar de mogelijkheid bestaat dat..'.
Dit is dus nog iets waarmee ik aan de slag kan en ook iets wat ik blijf benoemen in mijn schrift. Paniekaanval-vrij ben ik deze week niet geweest, mede door flink wat heftige gebeurtenissen in het nieuws en in onze omgeving. Echter, alle paniek die ik kan voorkomend door in mijn boekje te schrijven, is weer mooi meegenomen.
Volgende week hoop ik te kunnen vertellen dat het er nog minder zijn geweest!
Geef een reactie