Ik hoor hem best vaak, vooral als mensen slecht geslapen hebben. “Het voelt alsof ik door een vrachtwagen ben overreden, man.” En eerlijk? Hij snijdt soms recht door mijn hart. Confronterend, pijnlijk. Het roept veel herinneringen op. Maar niemand hoeft zich in te houden omdat ik een trauma heb. Het is mijn ‘last' en ik draag hem met kracht. Ik ben niet meer de Gabriëlla van voor juli 2016 en dat is oké.
De schade die ik (en Wim) in Nice heb opgelopen, raak ik nooit meer kwijt. Het is een litteken geworden. Net na de aanslag gutste het bloed eruit en was het niet te stelpen. De pijn was intens en om eerlijk te zijn wist ik toen oprecht niet meer hoe ik verder moest. Iedere nacht dezelfde nachtmerries. Je ogen dichtdoen en jezelf weer over mensen heen zien stappen. Harde geluiden horen en direct letterlijke doodsangst voelen. Ik leefde niet, ik ademde alleen en stond rechtop.
Mae koos ons met een reden
Maar toen we erachter kwamen dat Mae ons had uitgekozen als ouders, kreeg ons leven weer zin. Ik had weer een reden om ‘s ochtends uit bed te komen en goed voor mezelf te zorgen. Er kwam een voorzichtige korst op de wond. Bij het minste of geringste scheurde de hele boel weer open en huilde ik de ogen uit mijn hoofd.
Maar die momenten werden minder en de wond groeide dicht Er kwam een litteken, eerst vurig rood, maar daarna steeds een beetje zachter roze. Het trauma kreeg een plek in mijn leven en met de consequenties leerde ik leven. Weinig concentratie, snel overprikkeld, al schrikken van een papiertje dat op de grond valt. Het hoort er allemaal bij, maar het zit me niet in de weg. Ik heb het geaccepteerd
Comfortabel met de paniekaanvallen
Mijn leven werd weer dragelijk toen ik besefte dat ik een keuze had. Wilde ik hier de rest van mijn leven last van houden of nam ik het heft weer in eigen hand? Ik besloot dat laatste toen, ondanks dat ik wist dat het pijnlijk zou worden, hoe gek dat ook klinkt. De pijn van de aanslag was comfortabel geworden, de angst voelde ‘veilig'. Ik wist hoe een paniekaanval werkte en op welke manier ik flashbacks kon tegenhouden. Maar ik wist ook dat als ik het zou toelaten, het langzaam over zou gaan. Het was iets waar ik doorheen moest om het te kunnen verwerken.
Dat me dit gelukt is, heb ik puur aan mezelf te danken, hoe arrogant dat misschien ook klinkt. Dit had geen therapeut voor me kunnen doen en tijd had de wonden op geen enkele manier geheeld. De jaren halen de scherpe randjes eraf, maar daar is ook alles mee gezegd.
Je moet zelf de knop omzetten en de keuze maken: ga je voor je geluk of ga je voor de vertrouwde ellende?
Ik ben niet meer de Gabriëlla van voor 14 juli 2016. Ik ben de gelukkigere versie, die beter in haar vel zit dan ooit en sterker is door strijd. Mede dankzij die rampnacht in Nice.
Geef een antwoord