Een aantal jaar geleden heb ik met iemand gepraat, omdat ik het ‘gezellige' interne conflict in m'n koppie niet meer alleen aan kon. Op het moment dat ik nog maar een uitweg kon bedenken, en dat was niet bepaald een vrolijke, wist ik dat een bezoek aan de huisarts niet eens zo'n gek idee was. Inmiddels voel ik me een miljoen miljard keer beter, maar ondanks dat ik alle handvatten heb om het gelukkigste meisje op aarde te zijn, voel ik me weleens ongelukkig.
Ik hou van de feestdagen. De sfeer, de gezelligheid, het feit dat je zoveel tijd met mensen doorbrengt die je lief vindt (als je het een beetje goed uitkient dan), ik word er blij van. Maar sinds juli '16 heb ik ook veel moeite met het einde van het jaar. Het feit dat er straks weer heel veel vuurwerk te zien is, bezorgt me koude rillingen. Daarnaast winterdip ik aardig door, wat ook niet per se bijdraagt aan een gezellig melodietje in mijn hoofd.
Knuffelen met Mae
Zoveel redenen om gelukkig te zijn
Toen ik de eerste keer geholpen werd om mijn hoofd weer op orde te krijgen, voelde ik mezelf enorm schuldig. Waarom was ik zo ongelukkig als ik werkelijk niets had om ongelukkig te zijn? Ik had een hele lieve vriend (het is nu mijn man geworden – geen zorgen), een ontzettend fijn gezin (dat is er gelukkig ook nog steeds), geweldige vrienden (idem) en een prachtig huis middenin Rotterdam (dat is weg). Het voelde als een first world problem, de psycholoog lachte me vast uit.
Moeten, moeten, moeten
Maar gaandeweg kwam ik erachter dat dit weer eens een van die dingen was die ik van mezelf moest. Ik MOEST gelukkig zijn, want ik had alle reden om me zo te voelen. Het feit dat mijn gedachten een andere afslag namen, kon ik niet verkopen aan mezelf.
En afgelopen week ontdekte ik dat ik mezelf weer in hetzelfde hokje aan het proppen ben. Ik moet alles perfect doen. Het huis moet schoon, Wim moet gelukkig zijn, Mae moet stralen, Toeter moet genoeg aandacht hebben, ik moet minimaal 4 keer per week sporten, ik moet alleen maar gezond eten, de meest perfecte foto's maken en ik weet niet hoeveel duizenden bezoekers op m'n blog hebben.
Trots op mezelf
Drie keer raden of het me is gelukt. Nee, inderdaad niet. Ik zakte weer af tot het niveau waar ik deze zomer ook was. Maar weet je wat het grootste verschil is? Dit keer ontdekte ik het zelf! Het malen en piekeren, zevenduizend keer nakijken of het gas uitstond, steeds maar aan Wim vragen of hij ergens was gearriveerd. Het zat me in de weg, dus haalde ik mijn piekerschriftje weer tevoorschijn. Ik accepteer nu dat ik zielsgelukkig ben, maar mezelf toch af en toe even ruk voel, en dat lucht op.
Oud en nieuw wordt nog steeds heel lastig voor me en ik weet zeker dat ik een paar traantjes zal moeten laten, maar ik ben trots op mezelf. Trots dat ik het moeten los heb gelaten en mezelf eindelijk eens probeer te accepteren zoals ik ben. Dat is niet gezond met, maar vóór Gab.
Geef een reactie