40 weken lang heb ik een dagboek bijgehouden over mijn zwangerschap. Koekje bleef de volle tijd, plus een dag extra zitten, maar inmiddels hebben we kennis mogen maken met de knappe Lewis. Iedere maand schrijf ik een nieuw hoofdstuk van zijn dagboek en vertel ik hoe het met hem en met ons gaat. Deze maand: je humeur is om te schieten.
Liefste Koekje,
Of kan ik beter zeggen: kleine chagrijn? Want man, man, man, wat heb jij een humeurtje de laatste weken. Af en toe vind ik dat best wel even pittig, omdat het je niet gezelliger maakt. Maar ik herken het ook nog heel goed van je grote zus. Ze begon er weliswaar iets later mee, maar zodra zij doorhad dat nee zeggen kennelijk ook een woord was dat mama vaak gebruikte, gooide zichzelf ook met veel drama op de grond. Daar ben jij ook ontzettend goed in, dus ik pluk je regelmatig al brullend van de vloer.
Maar ik kan het je ook niet kwalijk nemen, want je bent gewoon een ondernemende kerel. Je klimt overal op, wil alles uitproberen en je bent voor weinig dingen bang. Behalve als papa een nies-aanval heeft, dan schrik je jezelf helemaal de tandjes en begint je onderlip te trillen. Ondanks dat je er door papa's hooikoorts al honderden voorbij hebt horen komen, vind je het nog steeds te eng voor woorden.
Overigens maakt al dat gemopper en gebrul je helemaal niet minder leuk dan dat je al bent. Want jeetje, wat genieten we van jou! Ook al ben je kneiter-ontdeugend en probeer je ons aan alle kanten uit, het is een feestje om je bezig te zien. Voor je 13 maanden oud ben je onwijs vindingrijk en heb je een doorzettingsvermogen waar je u tegen zegt. Je stopt niet voordat het je gelukt is.
Maar lieve Lowietje, zullen we afspreken dat je de komende maand weer wat liever bent voor je arme moedertje? Iets minder mopperen en iets meer knuffelen? Ik teken ervoor.
Dikke kus,
Mama
Geef een antwoord