Oh, wat zag ik er tegenop. Ik moest weer gaan werken, dus dat betekende dat ik Mae voor het eerst naar het kinderdagverblijf moest brengen. De avond van tevoren was er sprake van een flinke mental breakdown. Zo erg dat Wim na een tijdje niet meer wist waar hij de zandzakken vandaan moest halen. En toen brak de ochtend aan dat mijn pretletter daadwerkelijk voor het eerst een hele dag wegging.
Om er zeker van te zijn dat ik niet direct de eerste werkdag na mijn verlof te laat zou komen, had ik om 6:00 uur de wekker gezet. Mae moest om half 8 in haar klasje zijn en omdat ik hele doemscenario’s voor me zag over een spartelend kind op de commode dat weigerde ook maar 1 been in een broekspijp te doen, vond ik een vroege wekker wel een fijne gedachte.
Helaas vond mijn biologische klok uitslapen een veel fijnere gedachte, aangezien ik pas een kwartier na de wekker wakker werd.
Handig, zo’n bel
Eenmaal thuis hebben we elkaar plat geknuffeld
Ondanks dat ik me verslapen had, zaten we alsnog een kwartier te vroeg in de auto. Omdat het kinderdagverblijf pas om half 8 opengaat, stond ik braaf voor de deur te wachten. Totdat er een andere moeder aankwam en gewoon langs me heen naar binnen stiefelde.
Ah, je kan dus ook aanbellen..
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf tot dan toe nog redelijk onder controle had! Van binnen werd ik wel opgevreten door duizenden emotionele beestjes, maar ik had mezelf voorgenomen om kalm te blijven. Mama kalm, Mae kalm. Ik hield het zelfs droog toen de (overigens vreselijk lieve) leidster (al mag je dat volgens mij niet meer zeggen en is het officieel pedagogisch medewerker) vroeg of ik het niet lastig vond.
Fronsje
Het kinderdagverblijf waar Mae heengaat, maakt gebruik van een app. Hierin plaatsen ze foto’s van je kindje en ook een dagverslag. Ik heb de app zo’n beetje honderd keer opnieuw opgestart en eindelijk verscheen er rond 11 uur een foto. Mijn moppie lag prinsheerlijk te chillen in de schommelwieg. Met haar o zo bekende fronsje, onze dochter tilt de resting bitch face echt naar een hoger niveau, prominent aanwezig, zag ze er dolgelukkig uit.
Gierende banden
Alhoewel ik had gezegd dat ik Mae pas rond 17:00 uur zou komen ophalen, kon ik om 16:00 uur niet meer wachten. Toet was uitgelaten, de boodschappen waren gedaan en voor het sporten zette ik morgen wel m’n wekker. Het was tijd om mijn eigen, kleine minion op te halen! Toen ik aankwam wreef ze net de slaap uit haar oogjes. Ze had goed gegeten, lekker geslapen en heerlijk geknuffeld. Ze had het zo naar haar zin, dat ze zelfs heel royaal is geweest met het uitdelen van lieve lachjes.
Die tranen met tuiten? Die waren er gelukkig niet. Wat een opluchting dat ze het zo leuk heeft gehad. Weer iets overwonnen en weer een nieuwe stap gemaakt met z’n drietjes!
Geef een reactie