Het was mijn schoonzus die de bom dropte: “Wist je niet dat ze op het kinderdagverblijf ook al trakteren?” Uhm, nee, dat wist ik niet. Shit, ik moet nu dus al aan de bak om iets leuks te verzinnen. Heb ik even pech dat ik zo creatief ben als een doperwt. En wat geef je in godsnaam aan een groep die voor 75% uit baby’s bestaan!?
Mae wordt pas 1, maar hierdoor behoort ze nu officieel tot een van de oudste van de groep. Haar klasje is toch al niet zo groot en wat er zit, is kleiner dan mijn eigen guppie. Daarnaast eet Mae geen suiker dus daarmee worden er flink wat traktaties uitgesloten.
Hoe vrolijk zijn deze gekleurde zakjes van de Hema!?
Strijd der creatievelingen
Van een rondje op het internet zakte de moed me in de schoenen. Zo’n dolfijn van een halve banaan ziet er heel leuk uit, maar ik ken mezelf langer dan vandaag: mijn versie zou er uitzien alsof hij tegen de boeg van een schip was gevaren. Nou ga ik er niet van uit dat baby’s elkaar al uitlachen, maar ik wilde ook niet meteen bekend staan als de moeder die dolfijnen afslacht.
Het is overduidelijk dat de strijd door creatievelingen wordt uitgevochten door middel van de traktaties. Ik heb besloten me daar maar niet in te mengen. Iets met je grenzen kennen, zeg maar.
Better safe than sorry
Daarom heb ik voor Mae d’r eerste traktatie gewoon op veilig gespeeld. Bij de Hema kocht ik uiterst schattige traktatiezakjes, labeltjes en Jip & Janneke rozijntjes. In de Albert Heijn vond ik de snoep sterretjes van Love My Veggies, die Mae ook zo lekker vindt. Ik vulde de zakjes tot het randje, knipte bloedserieus veertien eentjes uit, bond er een labeltje aan en keek toen met een trotse zucht naar het eindresultaat.
Yes, de eerste traktatiestress heb ik overleefd. Nog maar een keer of 80 te gaan. Wat is jouw beste creatie?
Geef een reactie