Mijn zus is IC-verpleegkundige in een Rotterdams ziekenhuis. En haat op de voorgrond staan. Een hele blog schrijven over hoe ongelooflijk trots ik op haar ben, is waarschijnlijk een van haar grootste nachtmerries. Maar toch doe ik het. Omdat ik alleen maar ‘stukjes kan schrijven' en zij met al haar collega's kneiterhard werkt om deze enorme crisis de baas te blijven.
Ver voordat de paniek in ons land toesloeg, waarschuwde ze ons al. Blijf zoveel mogelijk binnen. Raak niet in paniek, maar wees wel waakzaam. Ze besloot een ruime week geleden dat ze niet meer op bezoek kwam, omdat ze ons niet wilde besmetten, maar ook omdat ze fit wilde blijven voor haar werk. Als je ons gezin kent, dan weet je dat dit echt een grote impact heeft. We wonen, letterlijk, 20 meter bij elkaar, zien elkaar bijna dagelijks en onze dochter Mae en mijn zus zijn zo gek op elkaar, dat wij niet eens meer bestaan als zij elkaar eenmaal in het oog hebben.
Maar nu is de wereld anders. Zij werkt hard om iedereen de zorg te bieden die ze nodig hebben en wij kunnen alleen maar toekijken, aanbieden om boodschappen te doen en luisteren naar alle verhalen. In hoeverre die verteld worden, want verpleegkundigen zijn tough cookies.
Gaan we straks weer mopperen als het medisch personeel staakt vanwege de hoge werkdruk?
En dit soort simpele stukjes schrijven. Waarin ik vertel hoe ongelooflijk trots ik ben op mijn zus, maar ook ontzettend bezorgd. Uiteraard over haar lichamelijke gezondheid, maar ook hoeveel impact dit heeft op het geestelijke gestel van alle verpleegkundigen en artsen. Wat doet het met je als je dag in, dag uit in een stresssituatie zit en weet dat het voorlopig nog niet voorbij is? Als je dagelijks mensen ziet sterven en je er helemaal niets tegen kan doen? Hoe komen alle helden uit deze bizarre tijd?
En staan wij daarna ook voor ze klaar om ze op te vangen? Mopperen we over een tijdje weer als vanouds omdat het medisch personeel staakt vanwege de immens hoge werkdruk of tonen we dan dezelfde compassie als nu?
Sterker door strijd
Voor de poorten van een aantal Rotterdamse ziekenhuizen hingen spandoeken met de teksten ‘Sterker door Strijd'. Een typische Rotterdamse kreet die nog meer van pas komt. Alleen samen strijdend komen we hieruit, met onze medische helden voorop. Luister naar alle adviezen en blijf zoveel mogelijk binnen. Sla in wat je nodig hebt, maar laat ook wat liggen voor alle andere mensen. Doe een kaartje in de bus bij de verpleegkundige, arts of andere reddende engel die bij je in de buurt woont of zet een bloemetje voor de deur
Liefste zus, sorry dat ik toch een blog over je heb geschreven, maar weet hoe ontzettend trots ik op je ben en hoe onnoemlijk veel respect (nog meer dan anders) ik voor je heb.
Geef een antwoord