Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, heb ik een dagboek bijgehouden. Iedere keer als ik iets bijzonders meemaak of ergens over nadenk, schrijf ik het op. Deze week: de laatste keer Eramus MC.
Lief Erwtje,
Deze week zijn we voor het laatst naar het Erasmus MC geweest. Alle echo's in dat ziekenhuis zitten erop en ze waren meer dan tevreden over je. Je hartje gaat als een trein (op een goede manier!) en je groeit ook stug door. Op dit moment ben jij 2806 gram, wat vooral je mama een erg prettig gewicht vindt. Dat lijkt me er namelijk makkelijker uit te persen dan wanneer je 10 pond zou zijn geweest.
Ook de echo in het Maasstad verliep helemaal goed, alhoewel die meer voor mij is dan voor jou. Je bent al ingedaald, wat meteen verklaart waarom ik af en toe het gevoel heb dat mijn rug in 10.000 stukjes wordt gebroken. Gelukkig masseert je papa regelmatig (soms met een steun en een kreun – eerlijk is eerlijk) wat ervoor zorgt dat het best te doen is. Sowieso hou ik mezelf bij iedere zwangerschapskwaal maar voor dat deze pijn appeltje-eitje is vergeleken bij waar ik straks doorheen moet. En ik kan je vertellen lieve Erwt, dat relativeert de boel wel een beetje.
Weet je wat ik wel een gekke gedachte vind? Dat mijn zwangerschap er straks gewoon op zit. Misschien ben ik maar een keer zwanger en maak ik die bijzondere schopjes in mijn buik nooit meer mee. Daarom heb ik besloten de laatste paar weken er extra van te genieten, hoe fanatiek je ook op mijn ribben of blaas mikt.
Geef een reactie