Laatst liet ik iemand een echo van Erwtje zien met daar achteraan de semi retorische vraag: “Het is nu al een knap kind, he?” Zijn antwoord was: “Dat weet ik niet. Dat zie je namelijk zo niet.”
Op zich heeft ‘ie een punt. Je ziet op een echo niet of het een knap kind is. Ik vind het echter wel een knap kind en officieel de allermooiste echo die ik ooit heb gezien. Dergelijke vragen stel ik ook niet om een eerlijk antwoord te krijgen (alhoewel het manspersoon wel gelijk had), maar gewoon om ‘ja en amen' te horen. Op sommige vragen willen zwangere vrouwen namelijk een sociaal wenselijk antwoord.
- Het valt nog best mee met de kilo's, he?
Schat, je ziet er niets van! Van achteren ben je nog net zo slank als altijd!
Al kom ik 80 kilo aan, lijkt het alsof ik zwanger ben van een olifant of heb je het idee dat ik dagelijks naar de Mac ga, je zegt het niet. Punt. - Mijn buikje is wel wat klein/groot, vind je niet?
Kind, je hebt de mooiste buik ooit! Heb je er al aan gedacht om hem in te gipsen? Zo'n mooi bolletje moet worden vastgelegd.
Het interesseert me niet of je denkt dat ik een paasei aan het uitbroeden ben of dat je eigenlijk nog niets ziet. Ik wil gewoon van je horen dat ik een mooie buik heb. - En dan zit hier het neusje, dit zijn de handjes en hier heb je de beentjes.
Wat. Een. Dropje. Ik zie het zo. Ze lijkt nu al op jou!
Ik weet dat wij, zwangere vrouwen, erg enthousiast zijn over onze echo's. En ik weet ook dat ze zo onduidelijk zijn als de pest. Soms sta ik naar een van mijn eigen foto's te staren en heb ik geen idee wat de dokter heeft vastgelegd, maar daar gaat het niet om. Je zegt gewoon dat het prachtige foto's zijn. - Ik wil niet zeuren, maar ik heb echt wel een beetje last van deze 7000 kwaaltjes.
Zeuren? Hoe kom je daar nou bij?! Je bent topsport aan het leveren. Af en toe even mopperen over die pijntjes kan geen kwaad.
Goed, ik ben me er volkomen van bewust dat ik nu misschien iets meer klaag dan anders. Maar zo'n zwangerschap kan soms best lang duren en hoe erg ik er ook van geniet, af en toe is het zwaar. Zeggen dat ik zeur is dan ook iets wat ervoor kan zorgen dat ik drie dagen lang huil en alleen nog maar chocolade wil eten. - Ik lust eigenlijk nog wel een toetje.
Dan bestellen we toch gewoon nog iets lekkers. De baby moet goed groeien!
Zeg nooit, maar dan ook nooit: zou je dat nou wel doen, je bent al zo zwaar geworden. Nooit, hoor je me? - Ik heb last van *specifiek kwaaltje tijdens de zwangerschap*.
Dat is balen, zeg! Zal ik een kruik voor je maken/ thee voor je zetten/ de Kilimanjaro beklimmen?
Toen ik manlief vertelde dat ik zo misselijk was, durfde hij te beweren dat het een placebo effect was. Ja. Echt. Niet doen. Is niet goed voor je relatie. - Vind je me humeurig?
Liefje, je bent helemaal niet humeurig. En al zou je dat wel zijn, dan vind ik dat helemaal logisch.
Zwangere vrouwen zijn soms een tikje lichtgeraakt. En dat weten die zwangere vrouwen ook wel. Maar hoe zou jij erbij hangen als je alsmaar dikker wordt, last hebt van maagzuur, je borsten ziet groeien naar cup Gigantisch Groot, ‘s nachts er drie keer uit moet om te plassen en volgens niet kan slapen omdat je van binnen beurs wordt geschopt? Juist. Een beetje humeurig. Weet je wat je als man zijnde in dat geval moet doen? Ja en amen zeggen, de discussie uit de weg gaan en vooral op een armlengte afstand blijven. Die wolk drijft vanzelf weg en dan vragen we weer om een knuffel. Breng vooral niet ter sprake dat we misschien ietsepietsje onredelijk waren, want dan is de kans groot dat we alsnog je ballen op het hakblok leggen.
Zoals een wijs man ooit heeft gezegd: “Niet klagen, maar dragen!”
Ghehehe
Hahahaha, je weet waar je mee speelt he!