Een tijdje geleden leek het alsof Mae niet helemaal lekker was. Ze mopperde, klaagde, kreunde en steunde de hele boel bij elkaar. Een boterham moest ze niet, maar druifjes gingen er nog best in. Ik appte mijn vriendin voor een afstands-diagnose en zij stuurde al snel terug dat er maar een conclusie mogelijk was: Mae had de divagriep.
Ik keek zo eens naar mijn tweejarige dochter. Ze was lekker aan het spelen, totdat ze zag dat ik keek. Opeens trok ze weer haar ‘zieke’ blik en zei ze heel zielig: “Mae hoesten”, gevolgd door een zwaar aangezet hoestje. Per direct moest ik mijn vriendin gelijk geven: Mae was de boel gewoon aan het flessen.
Wat is de divagriep?
Je kan ‘m vergelijken met de mannengriep. De wereld van de zieke stort bijna in, alles doet zeer, iedereen is stom en zij zijn vooral heel erg zielig. ‘Normale’ dingen worden niet gegeten, maar voor een lekker koekje, ijsje of het favoriete stuk fruit wordt graag een uitzondering gemaakt. Het is niet dat er geen klachten zijn, maar kreunen alsof je bijna je laatste adem uitblaast, is ook niet per se noodzakelijk.
Ik zeg niet dat ik de allerhoogste pijngrens ooit heb (dan ben ik bang dat mijn moeder hieronder het verhaal van mijn eerste tandartsbezoek achterlaat), maar deze tic heeft Mae zeker van haar vader. Voor Wim heb ik ooit eens bijna een ambulance gebeld, omdat ik vreesde voor hersenvliesontsteking. En toen hij een blikje mais opende en daarbij een snee opliep, dachten de buren dat de Duitsers weer binnenvielen. We hebben ze na drie uur uit de kelder moeten bevrijden.
Even knuffelen, een dikke kus en dan weer door
Als Mae’tje echt ziek is, vind ik het geen probleem om uren op de bank door te brengen en naar dat achterlijke roze varkentje te kijken. Maar in het geval van de divagriep heeft ze gewoon pech. We knuffelen even, ze krijgt een dikke kus en daarna gaan we gewoon lekker spelen.
Heeft jouw kindje weleens de divagriep? En wat doe jij als je zeker weet dat ze een showtje opvoeren?
Geef een reactie