Op drie dagen na exact drie jaar na de doop van Mae, hebben we ook onze knappe zoon mogen laten dopen. Door alle maatregelen was het anders dan normaal, maar minstens net zo mooi en bijzonder.
Wim en ik zijn een typisch gevalletje van ‘twee geloven op een kussen’. Manlief is van huis uit gereformeerd en ik ben rooms-katholiek opgevoed. Toch hebben we beide keren niet lang getwijfeld in welke kerk wij onze kinderen lieten dopen. Wim gaf al snel aan dat hij het ook mooi vond om het in de katholieke kerk te doen, aangezien we daar ook getrouwd zijn.
Een doopjurk met geschiedenis
Net zoals Mae, droeg Lewis ook mijn doopjurk. De jurk is gemaakt van de bruidsjapon van mijn moeder en gaat dus al bijna 35 jaar mee. Ik vind het superbijzonder dat mijn beide kindjes in een doopjurk met zoveel geschiedenis worden gedoopt.
En ergens ook wel een tikkie zielig. Het exemplaar is namelijk niet bepaald luchtdoorlatend en erg groot. Maar Lewis verblikte of verbloosde niet toen hij het kledingstuk aankreeg en Mae vond het maar wat interessant dat haar broertje nu ook opeens een jurkje aanhad.
Dopen in corona-tijden
Bij de doop van Mae mochten we vrienden en familie uitnodigen, maar nu was daar, vanwege de 1,5-meter maatregel, eigenlijk geen ruimte voor. Alleen onze ouders, mijn oma, de Peter en Meter van Mae (mijn zus en zwager) en de Peter en Meter (onze lieve vrienden) van Lewis waren erbij. Dat de rest het moest missen vond ik ergens wel jammer, maar zo’n kleine groepje mensen zorgt ook voor een heel intiem gevoel.
Omdat ook de pater afstand moest houden, mocht ik het doopwater over Lewis’ hoofdje gieten en het zalvingskruisje zetten. Dat gaf voor mij wel een extra emotionele lading aan de hele doop. Alsof je nog een beetje meer verantwoordelijkheid aflegt.
Dat was overigens ook het moment dat de kleine man het wel welletjes vond. Eerst een lang gewaad aan, dan water over je hoofd krijgen en vervolgens zweet je je ook nog het apezuur. Hij zette het dan ook vlak na het doopmoment op een brullen.
Mijn woorden voor Lewis en Mae
Lewis heet voluit Lewis Peter Johannes en is daarmee vernoemd naar zijn opa’s. Helaas is de vader van Wim al jong overleden en moeten wij hem op alle mooie (en verdrietige) momenten missen. Omdat we daar wel graag bij stil wilden staan, heb ik iets geschreven en voorgelezen.
Lieve Lewis,
Ons kleine mannetje, met een prachtige grote glimlach. Een lieve hanenkam, stoerkijkende oogjes en mollige armpjes die we het liefst ieder moment van de dag om onze nek voelen.
Je maakte ons voor de tweede keer ontzettend trotse ouders en Mae de allerbeste grote zus die er is. Je papa en ik dachten dat we al op de toppen van onze liefde leefden, maar jij hebt ervoor gezorgd dat ons hart toch nog een stukje verder open kon.
Vandaag vragen wij onze Lieve Heer of hij op je wil letten en voor je wil zorgen. Of hij bij je wil zijn tijdens de moeilijke momenten, maar ook als je het leven aan het vieren bent. Iedere dag zijn we intens dankbaar voor het geluk dat we mogen meemaken.
Maar op een dag als deze… moeten we ook altijd een aantal mensen missen. Grote opa is sinds dit jaar niet meer bij ons en dat jij opa Peter nooit kan leren kennen, vinden wij erg verdrietig. Door jou de naam van je beide opa’s te laten dragen, hopen we je ook een stukje van hun kracht, moed, mooie kijk op het leven, doorzettingsvermogen en liefde te geven. We zijn er trots op dat jij als Lewis Peter Johannes door het leven gaat.
Lieve Lewis, lieve Mae,
Neem maar de tijd,
Om te groeien,
Om te stralen.
Om tijdens het ontdekken
Soms ook te verdwalen
Leer hoe je moet beleven
En hoe je kunt verwonderen.
Met jouw blik en je hart open
En weet dat wij altijd met jullie mee zullen lopen.
Het gedichtje is gebaseerd op een tekstje wat ik in dit boek tegenkwam.
Geef een reactie